Μα, όταν μια χώρα πτωχεύει δεν κάνει μια καινούρια αρχή; Δεν γλιτώνει από τα χρέη της;
Κανονικά ένα κράτος πτωχεύει επίσημα για να γλιτώσει το βάρος των χρεών του. Αν έχετε όμως ελληνικό πολιτικό σύστημα και αν είσαστε η Ελλάδα, συμβαίνει το ανάποδο. Χρεοκοπούμε και αντί τουλάχιστον να έχουμε την ωφέλεια της χρεοκοπίας, δηλαδή ότι ανασαίνεις από τα χρέη σου, όχι προς Θεού, όλοι οι κυβερνήτες μας αναγνώριζαν διπλά και τρίδιπλα τα χρεοστάσια πάνω στα οποία είχαμε ρίξει κανόνι ήδη. Αυτό το πράγμα είναι καταστροφικό. Δεν ξέρω αν μπορούμε να βρούμε άλλη χώρα στον κόσμο που να έχει ακολουθήσει αυτή την πρακτική. Εξ ιδρύσεως. Και το δράμα της ιστορίας είναι ότι αυτό μας το επιβάλλουν συστηματικά εκείνες οι δυνάμεις που πάντα ήταν οι εγγυητές του ελληνικού κράτους. Η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, και η Ρωσία. Αργότερα βέβαια προστέθηκαν η Γερμανία και οι ΗΠΑ. Δηλαδή, όλοι οι φίλοι και εταίροι φρόντιζαν πάντα αυτή η χώρα να ξεζουμίζεται συστηματικά πρώτα και κύρια μέσα από το δανεισμό. Η ανακύκλωση αυτών των χρεών είναι συνεχής και δραματική. Τα δάνεια μας τα έχουμε πληρώσει και διπλοπληρώσει και χιλιοπληρώσει και συνεχίζουμε να τα πληρώνουμε με τα πανωτόκια που μας επιβάλλουν. Είναι σαν τις πιστωτικές κάρτες που είχαμε μια περίοδο από 4-5 ο καθένας και βγάζαμε την επόμενη για να πληρώσουμε την αμέσως προηγούμενη. Μ’ αυτό τον τρόπο πληρώναμε 5 και 6 φορές το κάθε δάνειο και το χρέος παρέμενε χρέος. Το δυστύχημα είναι ότι η Ελλάδα χρεοκοπεί αναγνωρίζοντας και ξανά πληρώνοντας τα προηγούμενα χρέη.
Ελευθέριος Βενιζέλος (1932)
Συγκρίνοντας την τότε χρεοκοπία με τις μέρες μας…
Στο απόσπασμα που ακολουθεί θα διαβάσετε τι μας επέβαλαν ως λύση σωτηρίας οι δανειστές μας το 1932. Ο τίτλος είναι «βρείτε τις διαφορές»
Στα τέλη του 1932 επήλθε η χρεοκοπία, αφού πρώτα είχαν προηγηθεί αυτά που προηγήθηκαν και στην Ελλάδα την τελευταία διετία. Να τονίσουμε ότι από το 1898 μας είχε επιβληθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος. Με το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, μας είχαν δεσμευθεί όλες οι βασικές πηγές εσόδων του ελληνικού δημοσίου. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος επιβλήθηκε για να πληρωθούν ανάμεσα στα άλλα και τα δάνεια σε χρυσό, που είχαν συναφθεί από το 1881 και μετά. Τα ίδια δάνεια που εξακολουθούμε να πληρώνουμε ακόμη και μέχρι τις μέρες μας. Αλλά σ’ αυτό θα αναφερθούμε αργότερα.
Όταν μετά το 1928 οι πιέσεις -λόγω των διεθνών αγορών που άρχισαν να πέφτουν, των προβλημάτων και των συσσωρευμένων χρεών της χώρας- άρχισαν να αυξάνονται τρομακτικά προς τη δραχμή και έμπαινε θέμα υποτίμησης της, τότε η κυβέρνηση Βενιζέλου αποφάσισε ότι δεν θα υποστηρίξει με κανένα τρόπο την υποτίμηση της δραχμής και ότι είναι υπέρ του σταθερού, σκληρού νομίσματος, με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία που έχουν και σήμερα. Και αυτό έγινε διότι, μ’ αυτό τον τρόπο, η κυβέρνηση εξασφάλιζε τα λεφτά των δανειστών, γιατί αυτή ήταν η όλη ιστορία. Τότε επενέβη η Δημοσιονομική Επιτροπή της Κοινωνίας των Εθνών, η τρόικα της εποχής. Τι είπε η τρόικα…
• Απογραφή δημοσίων υπαλλήλων.
• Απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Κατάργησαν τις θέσεις όπως και τώρα.
• Άρχισαν να διαλύουν νοσοκομεία, να διαλύουν σχολεία, τα πάντα.
(Ο επικαιροποιημένος όρος είναι «συγχωνεύσεις»)
Απολύσαμε το 1/3 των δημόσιων υπαλλήλων διότι το κράτος μας ήταν σπάταλο. Άρα, καλούμαστε να σκεφτούμε. Έχουμε το ίδιο πρόβλημα, τα ίδια δεδομένα και κάνουμε τις ίδιες πράξεις. Γιατί το αποτέλεσμα να είναι διαφορετικό;
O Aϊνστάιν έλεγε ότι ο ορισμός του παραλογισμού είναι να επαναλαμβάνεις συνεχώς το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα. Αυτός είναι ο ορισμός του παραλογισμού. Εδώ ο παραλογισμός επαναλαμβάνεται συστηματικά.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Επειδή, λοιπόν, τότε το κράτος έλεγαν ότι είναι σπάταλο, έπρεπε να μπει σε διαδικασία οικονομιών. Έπρεπε όλοι μας να σφίξουμε το ζωνάρι, γιατί ήμασταν σε πολύ δυσάρεστη θέση και είχαμε μια κρίση πανευρωπαϊκή. (Σας θυμίζει τίποτα από την αντίστοιχη ιστορία της παγκόσμιας κρίσης που στην αρχή την ξεπεράσαμε ξώφαλτσα αλλά τελικά μας επηρέασε;)
Αφού λοιπόν ιδιωτικοποίησαν τα πάντα, δώσανε σε μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις τα πάντα, από την αγροτική ύδρευση μέχρι το ηλεκτρικό, αφού ξεπουλήσανε τα πάντα… μας οδήγησαν μετά στη χρεοκοπία!
Ένωση κέντρου (1964)
Αναγνωρίσαμε τα προπολεμικά μας χρέη
Ζήσαμε ναζιστική κατοχή. Και όμως μετά τον πόλεμο αναγνωρίσαμε τα χρέη που είχαμε πριν από τον πόλεμο. Και τα ξαναπληρώσαμε. Μα έχουμε εθνο-ηγέτες… όχι αστεία.
Τα προπολεμικά χρέη της χώρας είναι χρέη που συνάφθηκαν από το ελληνικό κράτος από το 1881 μέχρι και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε ήταν πάνδημη απαίτηση να διαγραφούν τα προπολεμικά χρέη της χώρας. Οι δανειστές μας, ωστόσο, πίεζαν ώστε να αναγνωρίσουμε και να ξαναπληρώσουμε τα χρέη που είχαμε πριν από τον πόλεμο. Βέβαια, είχαμε ναζιστική κατοχή. Ε, και; Οι δανειστές μας έπρεπε να ξαναπληρωθούν. Άρα η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να επιλέξει. Το λαό ή τους δανειστές;
Πριν σας πούμε τη συνέχεια, να τονίσουμε ότι σχεδόν όλες οι βαλκανικές χώρες εκείνη την περίοδο διέγραψαν τα χρέη τους.
Η Ελλάδα; OXI.
Η τελική ρύθμιση γίνεται το 1964 (έπειτα από πολυετείς διαπραγματεύσεις) από την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου και υπουργό Οικονομικών τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (τον γνωστό), όπου αναγνωρίζεται σχεδόν στο διπλάσιο της τρέχουσας αξίας το σύνολο των προπολεμικών χρεών της χώρας. Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν ότι σχετικά με την προηγούμενη ρύθμιση που είχε κάνει η EPE -και δεν έγινε αποδεκτή τελικά από τους μεγαλοκατόχους ομολόγων του ελληνικού χρέους- η ρύθμιση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προσέφερε στους δανειστές 160% επιπλέον απ’ ότι προσέφερε εκείνη η ρύθμιση.
Η ρύθμιση στην ουσία τα έδωσε όλα. Αναγνώρισε το διπλάσιο της τρέχουσας αξίας των δανείων από το 1881 μέχρι εκείνη την εποχή συν τόκους υπερημερίας, συν εγγυήσεις πιστωτικού κινδύνου κτλ. κτλ. Και προέβλεπε περίπου 45 χρόνια αποπληρωμή της ρύθμισης αυτής.
Κάντε την πρόσθεση. 1964 + 45 = 2009. Μέχρι πρόπερσι πληρώναμε δάνεια του 1881!!! Πόσες φορές έχουμε πληρώσει αυτό το κεφάλαιο; Πόσες φορές;
Χούντα (1967 – 1974)
Το χρέος… κάτω από το χαλί
Έχετε ακούσει ότι επί χούντας, δεν είχαμε χρέος; Ψέμα. Παραμύθι. Στην πραγματικότητα το χρέος μετατράπηκε σε εξω-λογιστική μεταβλητή.
Επί χούντας το χρέος πληρωνόταν εκτός προϋπολογισμού και κατά κύριο λόγο από τις λεγόμενες δημόσιες επιχειρήσεις. Δηλαδή τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ και άλλες μεγάλες επιχειρήσεις, τις λεγόμενες ΔΕΚΟ της εποχής.
Άρα, είχαμε χρέος αλλά δεν το δείχναμε στα επίσημα στοιχεία. Και αυτό είναι διαχρονική μας κλασική πρακτική. Κρύβαμε το χρέος κάτω από το χαλί. Ήταν μια πρακτική που ακολουθήθηκε και μετά από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις.
Κωνσταντίνος Καραμανλής (1977)
Ελλάς – Γαλλία συμμαχία
Προφανώς έχουμε ακούσει όλοι μας ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε φιλίες στη Γαλλία. Φαίνεται ότι οι Γάλλοι βέβαια… έκαναν διαφορετική ερμηνεία της λέξεις «φιλία»
Το 1977 υπογράφεται μια σύμβαση με γαλλικές τράπεζες, υποδειγματική των συμβάσεων που υπογράφαμε όλο αυτό το διάστημα, με επαχθέστατους όρους. Το χειρότερο, όμως, δεν είναι τα πολύ υψηλά επιτόκια που χρεώνονται στην Ελλάδα αλλά ότι η συγκεκριμένη σύμβαση προβλέπει και μια σειρά από προϊόντα. Τα οποία θα έπρεπε να αγοράσουμε από τους Γάλλους. Δηλαδή, οι Γάλλοι δεν μας έλεγαν μόνο τι χρήματα θα μας δώσουν και με ποιους όρους θα τα αποπληρώσουμε αλλά μας δέσμευαν και τον τρόπο που θα τα χρησιμοποιήσουμε. Τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος τους. Και έτσι για να πάρουμε αυτό το δάνειο, έπρεπε να αγοράσουμε συγκεκριμένα οπλικά συστήματα, κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα και μια σειρά άλλα πράγματα. Αυτό μας οδήγησε αφενός σε μια κατάσταση όπου το χρέος μας έφερε χρέος. Τότε υπολογιζόταν ότι το 73% των εξωτερικών δανείων της χώρας πήγαινε σε αποπληρωμή παλαιότερων δανείων. Το υπόλοιπο δανειακό προϊόν χρησιμοποιούνταν για να καλυφθούν οι μαύρες τρύπες του προϋπολογισμού. Για την ανάπτυξη, φυσικά, δεν έμενε τίποτα. Άρα, για να πληρώσουμε για όλα αυτά που δεσμευόμασταν από τη δανειακή σύμβαση να αγοράσουμε, έπρεπε να δανειστούμε εκ νέου…
Ανδρέας Παπανδρέου (1981)
Άλλα λέμε… και άλλα κάνουμε
Αν αυτός ο άνθρωπος έκανε αυτά που έλεγε, σήμερα δεν θα βρισκόμασταν εδώ. Αλλά ενώ τα έλεγε ωραία, έπραττε τα αντίθετα.
Στο συμβόλαιο με το λαό το 1981, υπήρχε ειδικό κεφάλαιο για το ζήτημα του εξωτερικού δανεισμού. Και έλεγε ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε από μηδενικής βάσης ολόκληρο το δημόσιο δανεισμό της χώρας. Απόλυτα σωστή τοποθέτηση. Δεν εφαρμόστηκε όμως. Μάλιστα, το 1985 κορυφώνεται η συζήτηση για το χρέος. Και ο τότε και ο πρώην διοικητής Τραπέζης της Ελλάδας αλλά και κορυφαίοι ακαδημαϊκοί έλεγαν ότι θα πρέπει να μπούμε σε αναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές της χώρας για να αποφευχθεί η κρίση χρέους και η προσφυγή στο ΔΝΤ. Και όλα αυτά για να μην υποθηκευτεί το μέλλον της χώρας. Τότε έχουμε Ανδρέα Παπανδρέου και υπουργό Οικονομικών τον Κώστα Σημίτη. Ο Σημίτης τότε λέει ότι δεν μπορούμε να μπούμε σε αναδιαπραγμάτευση χρέους διότι οι τράπεζες θα μας εκβιάσουν και θα μας βάλουν πολύ άσχημους όρους και η μόνη λύση είναι να βρούμε νέα δάνεια για να πληρώσουμε τα παλιά δάνεια.
Καλά κρασιά…
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (1990)
Τρία χρόνια – τριπλάσιο χρέος
Μ’ αρέσει που βγαίνει και ο Μητσοτάκης σήμερα και έχει άποψη για το χρέος και πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί. Και αυτός και ο υπουργός του ο κ. Μάνος που κατεβαίνει στις εκλογές. Μ’ αρέσει πολύ. Και εσάς θα σας αρέσει, αν διαβάσετε και θυμηθείτε τι έγινε την περίοδο 1990-1993.
Τρία χρόνια κυβέρνησης Μητσοτάκη, τριπλασιάστηκε σε απόλυτα μεγέθη το χρέος. Και γιατί αυτός ο εκτροχιασμός; Διότι όταν έχεις μια αδύναμη οικονομία με σημαντικά ελλείμματα, τα οποία οξύνονται συνεχώς και από την άλλη έχεις μια οικονομία όπου στο εσωτερικό της η παραγωγή αντικαθίσταται από παρασιτικές υπηρεσίες, τότε είναι αδύνατο να ελέγξεις το δανεισμό σου. Τα κενά αυτά καλύπτονται με δανεισμό. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Και αυτό αντανακλάται ακριβώς στο ότι το κράτος παραμένει ελλειμματικό. Αυτός είναι νόμος της οικονομίας απόλυτος. Από εκεί και πέρα, η όξυνση του δανεισμού έχει να κάνει με την επιδείνωση των όρων δανεισμού.
Κώστας Σημίτης – Χρηματιστήριο (1998)
Πώς οι δραχμές των φτωχών γίνανε τα ευρώ των πλουσίων
Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου δεν έγινε τυχαία τότε αλλά είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ένταξή μας στο ευρώ; Θα μου πείτε τώρα πώς συνδέονται αυτά. «Εύκολα», θα σας απαντήσω.
Μετά την περιπέτεια του 1993, που είχαμε δραχμή και γλιτώσαμε τη χρεοκοπία, οδηγηθήκαμε στην προετοιμασία της ένταξης στην Ευρωζώνη. Αυτό για να γίνει, υπήρξε κορυφαία στιγμή η περίφημη λεηλασία μέσω του χρηματιστηρίου, το 1998. Τότε, με τη συνηγορία της κυβέρνησης Σημίτη, δεν είχαμε μόνο μια τεράστια μεταφορά κοινωνικού πλούτου, που μετατράπηκε σε ιδιωτικό πλούτο, στα χέρια μιας μικρής πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας αλλά οδηγήθηκε η ελληνική οικονομία (κράτος και πολίτες) σε αδιέξοδο. Δεν είναι τυχαίο ότι από το 1999 ξεκινάει η αρνητική καμπύλη των αποταμιεύσεων. Αφού μέσα από το χρηματιστήριο έφαγαν τα λεφτά του κοσμάκη, άρχισε ο κόσμος να αντλεί αποταμιεύσεις από τις τράπεζες. Και αυτό οδήγησε φυσικά και σε έξαρση των ιδιωτικών δανείων. Από τη στιγμή που αντλείς τις αποταμιεύσεις, η μοναδική λύση που έχεις για να χρηματοδοτήσεις την οικονομία σου είναι η λύση του δανεισμού.
Το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου ενίσχυσε την κεφαλαιακή βάση της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου. Όλο αυτό ήταν έναν σχεδιασμός προκειμένου να μαζέψουν ότι μπορούσαν, είτε αυτό ήταν τα εισοδήματα των νοικοκυριών είτε του κράτους που έριξε αβέρτα κουβέρτα επιχειρήσεις εκείνη την εποχή στο χρηματιστήριο.
Όλα αυτά τα πράγματα μετατράπηκαν σε ενεργητικά, σε κεφάλαια δηλαδή που μοιράστηκε μια μικρή οικονομική ολιγαρχία. Μιλάμε για ληστεία άνευ προηγουμένου. Δεν υπάρχει τέτοιο σκάνδαλο στην οικονομική ιστορία αντίστοιχου μεγέθους. Υπήρχε δημοσιογραφικός οργανισμός ο οποίος εντάχθηκε στο χρηματιστήριο αναγνωρίζοντας του τιμή μετοχής 60 ευρώ. Και σήμερα είναι κάτω από μηδέν. Δηλαδή, αυτό το πράγμα του έδωσε τη δυνατότητα να αντλήσει τεράστιες ποσότητες κεφαλαίων σε βάρος των μικροκαταθετών. Οι πράξεις που έκαναν οι κυβερνήσεις εκείνη την εποχή απελευθερώνοντας την αγορά, χωρίς να υπάρχουν limit up και limit down, χωρίς όρια, χωρίς έλεγχο, ήταν μια άγρια ανακατανομή πλούτου σε βάρος ολόκληρης της υπόλοιπης κοινωνίας.
Εκείνη την εποχή εκποιήθηκαν χωράφια, οικόπεδα, αποταμιεύσεις. Πείτε μου τώρα… αυτό τον πλούτο τι έπρεπε να τον κάνουν αυτοί που τον μάζεψαν στα χέρια τους. Επιχειρήσεις δεν τον κάνανε. Επενδύσεις δεν έγιναν. Τι τον κάνανε;
Αν ήσασταν εσείς τι θα προσδοκούσατε; Πολύ γρήγορα να βρεθείτε σε μια νομισματική ένωση που θα σας επέτρεπε να τον βγάλετε έξω σε σκληρό νόμισμα, σε νόμισμα που δεν είναι υποτιμήσιμο, ούτε ελεγχόμενο από το ελληνικό κράτος. Και έτσι μπήκαμε στο ευρώ. Τότε, τα μεν κυβερνώντα κόμματα πλασάρανε την ιστορία στον τελευταίο αποταμιευτή ότι μπορεί να κερδίσει τρελά λεφτά από το χρηματιστήριο. Και από την άλλη είχαμε μια αντιπολίτευση που αντιμετώπιζε το όλο φαινόμενο κυρίως ηθικολογικά, λέγοντας «αυτό δεν μ’ ενδιαφέρει και να πάτε να κόψετε το λαιμό σας». Και όταν καταστράφηκε ο κοσμάκης ή εγκλωβίστηκε με ανύπαρκτες εταιρείες ή μηδενισμένες, η αριστερά μόνο που δεν ζητωκραύγαζε και δεν έλεγε “καλά να πάθετε, αφού παίξατε”. Δεν είδε την κοινωνική διεργασία που γινόταν. Δεν είδε ότι αυτή ήταν η επαρκής προετοιμασία για να μπούμε στο ευρώ. Και στη βάση αυτού του πράγματος, οικοδομήθηκε η νέα όξυνση δανεισμού που είχαμε από εκεί και πέρα. Αν δείτε τα στοιχεία, δεν είναι τυχαίο ότι η Τράπεζα της Ελλάδας σταματάει να καταγράφει στοιχεία εξαγωγής κεφαλαίου το 1998. Αλλάζει τρόπο εγγραφής μετά, ο οποίος δεν είναι συμβατός με τον προ του 1998 τρόπο καταγραφής στοιχείων. Μιλάμε για μια ληστοσυμμορία που είχε κλωνοποιηθεί στο κράτος και οι απανωτές κυβερνήσεις εξασφάλιζαν το γεγονός ότι αυτοί, χωρίς να τοποθετούν τίποτα, έκαναν αλισβερίσια απίστευτα. Εκείνη την εποχή πολλοί επιχειρηματίες -ευυπόληπτοι κατά τα άλλα- που σήμερα θέλουν να σώσουν την Ελλάδα, τότε φτιάχνανε κωδικούς και παίζανε με ΑΦΜ νεκρών. Οι κυβερνήσεις αυτούς υπηρετούν. Δεν έχουν καμία σχέση με τον κοσμάκη. Αυτοί είναι ληστοσυμμορίτες. Μιλάμε για μια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία που διαφεντεύει αυτόν τον τόπο εξ ιδρύσεως του και απλά παραλλάσσεται από γενιά σε γενιά. Είναι η ίδια ληστοσυμμορία που παίρνει από το συνταξιούχο των 500 ευρώ, που καταδικάζει τη νεολαία σε μόνιμη ανεργία, που τσακίζει τον εργαζόμενο και το μικρομεσαίο επιχειρηματία.
Μια αδίστακτη ληστοσυμμορία.
Ελλάδα και ΔΝΤ:
Ένας «αρραβώνας» εδώ και 23 χρόνια
Πότε νομίζετε ότι ήρθαμε σε πρώτη επαφή με το ΔΝΤ; Από πότε μας εποπτεύει; Και μάλιστα μας έλεγε ότι πάμε καλά;
To 1987 – 1989, η ΕΟΚ μας δίνει δάνειο με την προϋπόθεση ότι εποπτεία στην ελληνική οικονομία θα ασκεί το ΔΝΤ. Τότε είναι η πρώτη φορά που μπαίνουμε υπό την εποπτεία του ΔΝΤ. Δεν μας είχαν δανείσει, και γι’ αυτό δεν ασκούσαν κηδεμονία. Ασκούσαν απλά εποπτεία. Επειδή όμως ήταν προϋπόθεση για να βγει στον εξωτερικό δανεισμό η χώρα, το “καλώς έχει” του ΔΝΤ, τότε οι κυβερνήσεις έκαναν τα αδύνατα δυνατά να έχουμε θετική εκτίμηση από το Ταμείο. Και βέβαια το ΔΝΤ πάντα έλεγε ότι η Ελλάδα πάει καλά.
Μέχρι το 2008 μας έλεγε ότι η Ελλάδα πάει καλά και ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να κόψει μισθούς και συντάξεις και να κάνει ευέλικτη την αγορά εργασίας. Αυτό μας λέει και μας το παπαγαλίζει από το 1990. Έτσι έδιναν και τα όπλα στους κυβερνώντες να λένε ότι… «ορίστε πάμε καλά. Ορίστε που το ΔΝΤ μας επιβραβεύει για την πολιτική μας αλλά χρειαζόμαστε περισσότερο σφίξιμο». Μια ζωή τα ίδια. Από τότε που θυμάστε.
Θυμάστε;
Η ανάγκη δανεισμού για μια χώρα.
Δεν αποκλείεται σ’ ένα κράτος η ανάγκη δανεισμού. Δεν είναι απαγορευτική ιστορία ο δανεισμός. Αρκεί να ξέρουμε γιατί δανειζόμαστε. Αν είναι να δανειζόμαστε για να καλύπτουμε τις ρεμούλες διαφόρων ημετέρων στο δημόσιο τομέα ή τις μαύρες τρύπες του δημόσιου τομέα, αυτός είναι ένας τρόπος καταστροφικός, παρασιτικός και απολύτως αντιπαραγωγικός. Είναι ο μόνος τρόπος για να αυξάνεις το χρέος σου. Και βέβαια και αυτοί που σε δανείζουν, σε δανείζουν με πολύ επαχθείς όρους πρώτα και κύρια γιατί ξέρουν γιατί σε δανείζουν. Δεν υπάρχει δανειστής που να επικαλεστεί άγνοια. Σε τέτοιο επίπεδο δεν υπάρχει αυτό το πράγμα.
Μίζα εγώ δεν θα πάρω;
Και ο τσακωμός που γίνεται τώρα με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι γιατί τα λαμόγια θέλουν σοβαρό μερίδιο από τη λεηλασία της χώρας. Και αυτό δεν το εξασφαλίζουν απέναντι στους Γερμανούς και τους Γάλλους που έχουν πέσει σαν κοράκια σ’ αυτή τη χώρα. Αυτό διαπραγματεύονται τώρα. Γι’ αυτό και οι καθυστερήσεις. Τους νοιάζει ο κοσμάκης; Τους νοιάζει η χώρα; Ούτε κατά διάνοια. Αυτό που τους νοιάζει είναι “εντάξει ρε παιδιά, να την πουλήσουμε την Ακρόπολη αλλά δεν θα πάρω και εγώ μίζα;”. Άρθρα αντι – μνημονιακής εφημερίδας «Το ΧΩΝΙ» |
Κανονικά ένα κράτος πτωχεύει επίσημα για να γλιτώσει το βάρος των χρεών του. Αν έχετε όμως ελληνικό πολιτικό σύστημα και αν είσαστε η Ελλάδα, συμβαίνει το ανάποδο. Χρεοκοπούμε και αντί τουλάχιστον να έχουμε την ωφέλεια της χρεοκοπίας, δηλαδή ότι ανασαίνεις από τα χρέη σου, όχι προς Θεού, όλοι οι κυβερνήτες μας αναγνώριζαν διπλά και τρίδιπλα τα χρεοστάσια πάνω στα οποία είχαμε ρίξει κανόνι ήδη. Αυτό το πράγμα είναι καταστροφικό. Δεν ξέρω αν μπορούμε να βρούμε άλλη χώρα στον κόσμο που να έχει ακολουθήσει αυτή την πρακτική. Εξ ιδρύσεως. Και το δράμα της ιστορίας είναι ότι αυτό μας το επιβάλλουν συστηματικά εκείνες οι δυνάμεις που πάντα ήταν οι εγγυητές του ελληνικού κράτους. Η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, και η Ρωσία. Αργότερα βέβαια προστέθηκαν η Γερμανία και οι ΗΠΑ. Δηλαδή, όλοι οι φίλοι και εταίροι φρόντιζαν πάντα αυτή η χώρα να ξεζουμίζεται συστηματικά πρώτα και κύρια μέσα από το δανεισμό. Η ανακύκλωση αυτών των χρεών είναι συνεχής και δραματική. Τα δάνεια μας τα έχουμε πληρώσει και διπλοπληρώσει και χιλιοπληρώσει και συνεχίζουμε να τα πληρώνουμε με τα πανωτόκια που μας επιβάλλουν. Είναι σαν τις πιστωτικές κάρτες που είχαμε μια περίοδο από 4-5 ο καθένας και βγάζαμε την επόμενη για να πληρώσουμε την αμέσως προηγούμενη. Μ’ αυτό τον τρόπο πληρώναμε 5 και 6 φορές το κάθε δάνειο και το χρέος παρέμενε χρέος. Το δυστύχημα είναι ότι η Ελλάδα χρεοκοπεί αναγνωρίζοντας και ξανά πληρώνοντας τα προηγούμενα χρέη.
Ελευθέριος Βενιζέλος (1932)
Συγκρίνοντας την τότε χρεοκοπία με τις μέρες μας…
Στο απόσπασμα που ακολουθεί θα διαβάσετε τι μας επέβαλαν ως λύση σωτηρίας οι δανειστές μας το 1932. Ο τίτλος είναι «βρείτε τις διαφορές»
Στα τέλη του 1932 επήλθε η χρεοκοπία, αφού πρώτα είχαν προηγηθεί αυτά που προηγήθηκαν και στην Ελλάδα την τελευταία διετία. Να τονίσουμε ότι από το 1898 μας είχε επιβληθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος. Με το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, μας είχαν δεσμευθεί όλες οι βασικές πηγές εσόδων του ελληνικού δημοσίου. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος επιβλήθηκε για να πληρωθούν ανάμεσα στα άλλα και τα δάνεια σε χρυσό, που είχαν συναφθεί από το 1881 και μετά. Τα ίδια δάνεια που εξακολουθούμε να πληρώνουμε ακόμη και μέχρι τις μέρες μας. Αλλά σ’ αυτό θα αναφερθούμε αργότερα.
Όταν μετά το 1928 οι πιέσεις -λόγω των διεθνών αγορών που άρχισαν να πέφτουν, των προβλημάτων και των συσσωρευμένων χρεών της χώρας- άρχισαν να αυξάνονται τρομακτικά προς τη δραχμή και έμπαινε θέμα υποτίμησης της, τότε η κυβέρνηση Βενιζέλου αποφάσισε ότι δεν θα υποστηρίξει με κανένα τρόπο την υποτίμηση της δραχμής και ότι είναι υπέρ του σταθερού, σκληρού νομίσματος, με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία που έχουν και σήμερα. Και αυτό έγινε διότι, μ’ αυτό τον τρόπο, η κυβέρνηση εξασφάλιζε τα λεφτά των δανειστών, γιατί αυτή ήταν η όλη ιστορία. Τότε επενέβη η Δημοσιονομική Επιτροπή της Κοινωνίας των Εθνών, η τρόικα της εποχής. Τι είπε η τρόικα…
• Απογραφή δημοσίων υπαλλήλων.
• Απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Κατάργησαν τις θέσεις όπως και τώρα.
• Άρχισαν να διαλύουν νοσοκομεία, να διαλύουν σχολεία, τα πάντα.
(Ο επικαιροποιημένος όρος είναι «συγχωνεύσεις»)
Απολύσαμε το 1/3 των δημόσιων υπαλλήλων διότι το κράτος μας ήταν σπάταλο. Άρα, καλούμαστε να σκεφτούμε. Έχουμε το ίδιο πρόβλημα, τα ίδια δεδομένα και κάνουμε τις ίδιες πράξεις. Γιατί το αποτέλεσμα να είναι διαφορετικό;
O Aϊνστάιν έλεγε ότι ο ορισμός του παραλογισμού είναι να επαναλαμβάνεις συνεχώς το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα. Αυτός είναι ο ορισμός του παραλογισμού. Εδώ ο παραλογισμός επαναλαμβάνεται συστηματικά.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Επειδή, λοιπόν, τότε το κράτος έλεγαν ότι είναι σπάταλο, έπρεπε να μπει σε διαδικασία οικονομιών. Έπρεπε όλοι μας να σφίξουμε το ζωνάρι, γιατί ήμασταν σε πολύ δυσάρεστη θέση και είχαμε μια κρίση πανευρωπαϊκή. (Σας θυμίζει τίποτα από την αντίστοιχη ιστορία της παγκόσμιας κρίσης που στην αρχή την ξεπεράσαμε ξώφαλτσα αλλά τελικά μας επηρέασε;)
Αφού λοιπόν ιδιωτικοποίησαν τα πάντα, δώσανε σε μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις τα πάντα, από την αγροτική ύδρευση μέχρι το ηλεκτρικό, αφού ξεπουλήσανε τα πάντα… μας οδήγησαν μετά στη χρεοκοπία!
Ένωση κέντρου (1964)
Αναγνωρίσαμε τα προπολεμικά μας χρέη
Ζήσαμε ναζιστική κατοχή. Και όμως μετά τον πόλεμο αναγνωρίσαμε τα χρέη που είχαμε πριν από τον πόλεμο. Και τα ξαναπληρώσαμε. Μα έχουμε εθνο-ηγέτες… όχι αστεία.
Τα προπολεμικά χρέη της χώρας είναι χρέη που συνάφθηκαν από το ελληνικό κράτος από το 1881 μέχρι και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε ήταν πάνδημη απαίτηση να διαγραφούν τα προπολεμικά χρέη της χώρας. Οι δανειστές μας, ωστόσο, πίεζαν ώστε να αναγνωρίσουμε και να ξαναπληρώσουμε τα χρέη που είχαμε πριν από τον πόλεμο. Βέβαια, είχαμε ναζιστική κατοχή. Ε, και; Οι δανειστές μας έπρεπε να ξαναπληρωθούν. Άρα η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να επιλέξει. Το λαό ή τους δανειστές;
Πριν σας πούμε τη συνέχεια, να τονίσουμε ότι σχεδόν όλες οι βαλκανικές χώρες εκείνη την περίοδο διέγραψαν τα χρέη τους.
Η Ελλάδα; OXI.
Η τελική ρύθμιση γίνεται το 1964 (έπειτα από πολυετείς διαπραγματεύσεις) από την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου και υπουργό Οικονομικών τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (τον γνωστό), όπου αναγνωρίζεται σχεδόν στο διπλάσιο της τρέχουσας αξίας το σύνολο των προπολεμικών χρεών της χώρας. Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν ότι σχετικά με την προηγούμενη ρύθμιση που είχε κάνει η EPE -και δεν έγινε αποδεκτή τελικά από τους μεγαλοκατόχους ομολόγων του ελληνικού χρέους- η ρύθμιση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προσέφερε στους δανειστές 160% επιπλέον απ’ ότι προσέφερε εκείνη η ρύθμιση.
Η ρύθμιση στην ουσία τα έδωσε όλα. Αναγνώρισε το διπλάσιο της τρέχουσας αξίας των δανείων από το 1881 μέχρι εκείνη την εποχή συν τόκους υπερημερίας, συν εγγυήσεις πιστωτικού κινδύνου κτλ. κτλ. Και προέβλεπε περίπου 45 χρόνια αποπληρωμή της ρύθμισης αυτής.
Κάντε την πρόσθεση. 1964 + 45 = 2009. Μέχρι πρόπερσι πληρώναμε δάνεια του 1881!!! Πόσες φορές έχουμε πληρώσει αυτό το κεφάλαιο; Πόσες φορές;
Χούντα (1967 – 1974)
Το χρέος… κάτω από το χαλί
Έχετε ακούσει ότι επί χούντας, δεν είχαμε χρέος; Ψέμα. Παραμύθι. Στην πραγματικότητα το χρέος μετατράπηκε σε εξω-λογιστική μεταβλητή.
Επί χούντας το χρέος πληρωνόταν εκτός προϋπολογισμού και κατά κύριο λόγο από τις λεγόμενες δημόσιες επιχειρήσεις. Δηλαδή τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ και άλλες μεγάλες επιχειρήσεις, τις λεγόμενες ΔΕΚΟ της εποχής.
Άρα, είχαμε χρέος αλλά δεν το δείχναμε στα επίσημα στοιχεία. Και αυτό είναι διαχρονική μας κλασική πρακτική. Κρύβαμε το χρέος κάτω από το χαλί. Ήταν μια πρακτική που ακολουθήθηκε και μετά από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις.
Κωνσταντίνος Καραμανλής (1977)
Ελλάς – Γαλλία συμμαχία
Προφανώς έχουμε ακούσει όλοι μας ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε φιλίες στη Γαλλία. Φαίνεται ότι οι Γάλλοι βέβαια… έκαναν διαφορετική ερμηνεία της λέξεις «φιλία»
Το 1977 υπογράφεται μια σύμβαση με γαλλικές τράπεζες, υποδειγματική των συμβάσεων που υπογράφαμε όλο αυτό το διάστημα, με επαχθέστατους όρους. Το χειρότερο, όμως, δεν είναι τα πολύ υψηλά επιτόκια που χρεώνονται στην Ελλάδα αλλά ότι η συγκεκριμένη σύμβαση προβλέπει και μια σειρά από προϊόντα. Τα οποία θα έπρεπε να αγοράσουμε από τους Γάλλους. Δηλαδή, οι Γάλλοι δεν μας έλεγαν μόνο τι χρήματα θα μας δώσουν και με ποιους όρους θα τα αποπληρώσουμε αλλά μας δέσμευαν και τον τρόπο που θα τα χρησιμοποιήσουμε. Τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος τους. Και έτσι για να πάρουμε αυτό το δάνειο, έπρεπε να αγοράσουμε συγκεκριμένα οπλικά συστήματα, κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα και μια σειρά άλλα πράγματα. Αυτό μας οδήγησε αφενός σε μια κατάσταση όπου το χρέος μας έφερε χρέος. Τότε υπολογιζόταν ότι το 73% των εξωτερικών δανείων της χώρας πήγαινε σε αποπληρωμή παλαιότερων δανείων. Το υπόλοιπο δανειακό προϊόν χρησιμοποιούνταν για να καλυφθούν οι μαύρες τρύπες του προϋπολογισμού. Για την ανάπτυξη, φυσικά, δεν έμενε τίποτα. Άρα, για να πληρώσουμε για όλα αυτά που δεσμευόμασταν από τη δανειακή σύμβαση να αγοράσουμε, έπρεπε να δανειστούμε εκ νέου…
Ανδρέας Παπανδρέου (1981)
Άλλα λέμε… και άλλα κάνουμε
Αν αυτός ο άνθρωπος έκανε αυτά που έλεγε, σήμερα δεν θα βρισκόμασταν εδώ. Αλλά ενώ τα έλεγε ωραία, έπραττε τα αντίθετα.
Στο συμβόλαιο με το λαό το 1981, υπήρχε ειδικό κεφάλαιο για το ζήτημα του εξωτερικού δανεισμού. Και έλεγε ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε από μηδενικής βάσης ολόκληρο το δημόσιο δανεισμό της χώρας. Απόλυτα σωστή τοποθέτηση. Δεν εφαρμόστηκε όμως. Μάλιστα, το 1985 κορυφώνεται η συζήτηση για το χρέος. Και ο τότε και ο πρώην διοικητής Τραπέζης της Ελλάδας αλλά και κορυφαίοι ακαδημαϊκοί έλεγαν ότι θα πρέπει να μπούμε σε αναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές της χώρας για να αποφευχθεί η κρίση χρέους και η προσφυγή στο ΔΝΤ. Και όλα αυτά για να μην υποθηκευτεί το μέλλον της χώρας. Τότε έχουμε Ανδρέα Παπανδρέου και υπουργό Οικονομικών τον Κώστα Σημίτη. Ο Σημίτης τότε λέει ότι δεν μπορούμε να μπούμε σε αναδιαπραγμάτευση χρέους διότι οι τράπεζες θα μας εκβιάσουν και θα μας βάλουν πολύ άσχημους όρους και η μόνη λύση είναι να βρούμε νέα δάνεια για να πληρώσουμε τα παλιά δάνεια.
Καλά κρασιά…
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (1990)
Τρία χρόνια – τριπλάσιο χρέος
Μ’ αρέσει που βγαίνει και ο Μητσοτάκης σήμερα και έχει άποψη για το χρέος και πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί. Και αυτός και ο υπουργός του ο κ. Μάνος που κατεβαίνει στις εκλογές. Μ’ αρέσει πολύ. Και εσάς θα σας αρέσει, αν διαβάσετε και θυμηθείτε τι έγινε την περίοδο 1990-1993.
Τρία χρόνια κυβέρνησης Μητσοτάκη, τριπλασιάστηκε σε απόλυτα μεγέθη το χρέος. Και γιατί αυτός ο εκτροχιασμός; Διότι όταν έχεις μια αδύναμη οικονομία με σημαντικά ελλείμματα, τα οποία οξύνονται συνεχώς και από την άλλη έχεις μια οικονομία όπου στο εσωτερικό της η παραγωγή αντικαθίσταται από παρασιτικές υπηρεσίες, τότε είναι αδύνατο να ελέγξεις το δανεισμό σου. Τα κενά αυτά καλύπτονται με δανεισμό. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Και αυτό αντανακλάται ακριβώς στο ότι το κράτος παραμένει ελλειμματικό. Αυτός είναι νόμος της οικονομίας απόλυτος. Από εκεί και πέρα, η όξυνση του δανεισμού έχει να κάνει με την επιδείνωση των όρων δανεισμού.
Κώστας Σημίτης – Χρηματιστήριο (1998)
Πώς οι δραχμές των φτωχών γίνανε τα ευρώ των πλουσίων
Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου δεν έγινε τυχαία τότε αλλά είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ένταξή μας στο ευρώ; Θα μου πείτε τώρα πώς συνδέονται αυτά. «Εύκολα», θα σας απαντήσω.
Μετά την περιπέτεια του 1993, που είχαμε δραχμή και γλιτώσαμε τη χρεοκοπία, οδηγηθήκαμε στην προετοιμασία της ένταξης στην Ευρωζώνη. Αυτό για να γίνει, υπήρξε κορυφαία στιγμή η περίφημη λεηλασία μέσω του χρηματιστηρίου, το 1998. Τότε, με τη συνηγορία της κυβέρνησης Σημίτη, δεν είχαμε μόνο μια τεράστια μεταφορά κοινωνικού πλούτου, που μετατράπηκε σε ιδιωτικό πλούτο, στα χέρια μιας μικρής πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας αλλά οδηγήθηκε η ελληνική οικονομία (κράτος και πολίτες) σε αδιέξοδο. Δεν είναι τυχαίο ότι από το 1999 ξεκινάει η αρνητική καμπύλη των αποταμιεύσεων. Αφού μέσα από το χρηματιστήριο έφαγαν τα λεφτά του κοσμάκη, άρχισε ο κόσμος να αντλεί αποταμιεύσεις από τις τράπεζες. Και αυτό οδήγησε φυσικά και σε έξαρση των ιδιωτικών δανείων. Από τη στιγμή που αντλείς τις αποταμιεύσεις, η μοναδική λύση που έχεις για να χρηματοδοτήσεις την οικονομία σου είναι η λύση του δανεισμού.
Το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου ενίσχυσε την κεφαλαιακή βάση της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου. Όλο αυτό ήταν έναν σχεδιασμός προκειμένου να μαζέψουν ότι μπορούσαν, είτε αυτό ήταν τα εισοδήματα των νοικοκυριών είτε του κράτους που έριξε αβέρτα κουβέρτα επιχειρήσεις εκείνη την εποχή στο χρηματιστήριο.
Όλα αυτά τα πράγματα μετατράπηκαν σε ενεργητικά, σε κεφάλαια δηλαδή που μοιράστηκε μια μικρή οικονομική ολιγαρχία. Μιλάμε για ληστεία άνευ προηγουμένου. Δεν υπάρχει τέτοιο σκάνδαλο στην οικονομική ιστορία αντίστοιχου μεγέθους. Υπήρχε δημοσιογραφικός οργανισμός ο οποίος εντάχθηκε στο χρηματιστήριο αναγνωρίζοντας του τιμή μετοχής 60 ευρώ. Και σήμερα είναι κάτω από μηδέν. Δηλαδή, αυτό το πράγμα του έδωσε τη δυνατότητα να αντλήσει τεράστιες ποσότητες κεφαλαίων σε βάρος των μικροκαταθετών. Οι πράξεις που έκαναν οι κυβερνήσεις εκείνη την εποχή απελευθερώνοντας την αγορά, χωρίς να υπάρχουν limit up και limit down, χωρίς όρια, χωρίς έλεγχο, ήταν μια άγρια ανακατανομή πλούτου σε βάρος ολόκληρης της υπόλοιπης κοινωνίας.
Εκείνη την εποχή εκποιήθηκαν χωράφια, οικόπεδα, αποταμιεύσεις. Πείτε μου τώρα… αυτό τον πλούτο τι έπρεπε να τον κάνουν αυτοί που τον μάζεψαν στα χέρια τους. Επιχειρήσεις δεν τον κάνανε. Επενδύσεις δεν έγιναν. Τι τον κάνανε;
Αν ήσασταν εσείς τι θα προσδοκούσατε; Πολύ γρήγορα να βρεθείτε σε μια νομισματική ένωση που θα σας επέτρεπε να τον βγάλετε έξω σε σκληρό νόμισμα, σε νόμισμα που δεν είναι υποτιμήσιμο, ούτε ελεγχόμενο από το ελληνικό κράτος. Και έτσι μπήκαμε στο ευρώ. Τότε, τα μεν κυβερνώντα κόμματα πλασάρανε την ιστορία στον τελευταίο αποταμιευτή ότι μπορεί να κερδίσει τρελά λεφτά από το χρηματιστήριο. Και από την άλλη είχαμε μια αντιπολίτευση που αντιμετώπιζε το όλο φαινόμενο κυρίως ηθικολογικά, λέγοντας «αυτό δεν μ’ ενδιαφέρει και να πάτε να κόψετε το λαιμό σας». Και όταν καταστράφηκε ο κοσμάκης ή εγκλωβίστηκε με ανύπαρκτες εταιρείες ή μηδενισμένες, η αριστερά μόνο που δεν ζητωκραύγαζε και δεν έλεγε “καλά να πάθετε, αφού παίξατε”. Δεν είδε την κοινωνική διεργασία που γινόταν. Δεν είδε ότι αυτή ήταν η επαρκής προετοιμασία για να μπούμε στο ευρώ. Και στη βάση αυτού του πράγματος, οικοδομήθηκε η νέα όξυνση δανεισμού που είχαμε από εκεί και πέρα. Αν δείτε τα στοιχεία, δεν είναι τυχαίο ότι η Τράπεζα της Ελλάδας σταματάει να καταγράφει στοιχεία εξαγωγής κεφαλαίου το 1998. Αλλάζει τρόπο εγγραφής μετά, ο οποίος δεν είναι συμβατός με τον προ του 1998 τρόπο καταγραφής στοιχείων. Μιλάμε για μια ληστοσυμμορία που είχε κλωνοποιηθεί στο κράτος και οι απανωτές κυβερνήσεις εξασφάλιζαν το γεγονός ότι αυτοί, χωρίς να τοποθετούν τίποτα, έκαναν αλισβερίσια απίστευτα. Εκείνη την εποχή πολλοί επιχειρηματίες -ευυπόληπτοι κατά τα άλλα- που σήμερα θέλουν να σώσουν την Ελλάδα, τότε φτιάχνανε κωδικούς και παίζανε με ΑΦΜ νεκρών. Οι κυβερνήσεις αυτούς υπηρετούν. Δεν έχουν καμία σχέση με τον κοσμάκη. Αυτοί είναι ληστοσυμμορίτες. Μιλάμε για μια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία που διαφεντεύει αυτόν τον τόπο εξ ιδρύσεως του και απλά παραλλάσσεται από γενιά σε γενιά. Είναι η ίδια ληστοσυμμορία που παίρνει από το συνταξιούχο των 500 ευρώ, που καταδικάζει τη νεολαία σε μόνιμη ανεργία, που τσακίζει τον εργαζόμενο και το μικρομεσαίο επιχειρηματία.
Μια αδίστακτη ληστοσυμμορία.
Ελλάδα και ΔΝΤ:
Ένας «αρραβώνας» εδώ και 23 χρόνια
Πότε νομίζετε ότι ήρθαμε σε πρώτη επαφή με το ΔΝΤ; Από πότε μας εποπτεύει; Και μάλιστα μας έλεγε ότι πάμε καλά;
To 1987 – 1989, η ΕΟΚ μας δίνει δάνειο με την προϋπόθεση ότι εποπτεία στην ελληνική οικονομία θα ασκεί το ΔΝΤ. Τότε είναι η πρώτη φορά που μπαίνουμε υπό την εποπτεία του ΔΝΤ. Δεν μας είχαν δανείσει, και γι’ αυτό δεν ασκούσαν κηδεμονία. Ασκούσαν απλά εποπτεία. Επειδή όμως ήταν προϋπόθεση για να βγει στον εξωτερικό δανεισμό η χώρα, το “καλώς έχει” του ΔΝΤ, τότε οι κυβερνήσεις έκαναν τα αδύνατα δυνατά να έχουμε θετική εκτίμηση από το Ταμείο. Και βέβαια το ΔΝΤ πάντα έλεγε ότι η Ελλάδα πάει καλά.
Μέχρι το 2008 μας έλεγε ότι η Ελλάδα πάει καλά και ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να κόψει μισθούς και συντάξεις και να κάνει ευέλικτη την αγορά εργασίας. Αυτό μας λέει και μας το παπαγαλίζει από το 1990. Έτσι έδιναν και τα όπλα στους κυβερνώντες να λένε ότι… «ορίστε πάμε καλά. Ορίστε που το ΔΝΤ μας επιβραβεύει για την πολιτική μας αλλά χρειαζόμαστε περισσότερο σφίξιμο». Μια ζωή τα ίδια. Από τότε που θυμάστε.
Θυμάστε;
Η ανάγκη δανεισμού για μια χώρα.
Δεν αποκλείεται σ’ ένα κράτος η ανάγκη δανεισμού. Δεν είναι απαγορευτική ιστορία ο δανεισμός. Αρκεί να ξέρουμε γιατί δανειζόμαστε. Αν είναι να δανειζόμαστε για να καλύπτουμε τις ρεμούλες διαφόρων ημετέρων στο δημόσιο τομέα ή τις μαύρες τρύπες του δημόσιου τομέα, αυτός είναι ένας τρόπος καταστροφικός, παρασιτικός και απολύτως αντιπαραγωγικός. Είναι ο μόνος τρόπος για να αυξάνεις το χρέος σου. Και βέβαια και αυτοί που σε δανείζουν, σε δανείζουν με πολύ επαχθείς όρους πρώτα και κύρια γιατί ξέρουν γιατί σε δανείζουν. Δεν υπάρχει δανειστής που να επικαλεστεί άγνοια. Σε τέτοιο επίπεδο δεν υπάρχει αυτό το πράγμα.
Μίζα εγώ δεν θα πάρω;
Και ο τσακωμός που γίνεται τώρα με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι γιατί τα λαμόγια θέλουν σοβαρό μερίδιο από τη λεηλασία της χώρας. Και αυτό δεν το εξασφαλίζουν απέναντι στους Γερμανούς και τους Γάλλους που έχουν πέσει σαν κοράκια σ’ αυτή τη χώρα. Αυτό διαπραγματεύονται τώρα. Γι’ αυτό και οι καθυστερήσεις. Τους νοιάζει ο κοσμάκης; Τους νοιάζει η χώρα; Ούτε κατά διάνοια. Αυτό που τους νοιάζει είναι “εντάξει ρε παιδιά, να την πουλήσουμε την Ακρόπολη αλλά δεν θα πάρω και εγώ μίζα;”. Άρθρα αντι – μνημονιακής εφημερίδας «Το ΧΩΝΙ» |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου