Επάγγελμα υπηρέτης

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«“Οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για προγράμματα, το μόνο που θέλουν είναι ρουσφέτια” λέει αφοπλιστικά στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας προσπαθώντας να εξηγήσει ότι δεν αντιμετωπίζει από τους ψηφοφόρους του οποιαδήποτε πίεση για το πολιτικό περιεχόμενο της προεκλογικής εκστρατείας. “Κανείς δεν με έχει ρωτήσει αν το επόμενο Υπουργικό Συμβούλιο μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από...........

υπηρετικό προσωπικό των δανειστών” εξηγεί».

Το ανωτέρω απόσπασμα περιέχεται σε ρεπορτάζ του «Βήματος της Κυριακής», το οποίο περιγράφει πώς «το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία κατευθύνονται στις εκλογές φορώντας τις “πολιτικές χειροπέδες” του μνημονίου που υπερψήφισαν έχοντας μοναδική φιλοδοξία να κερδίσουν την ψήφο των πολιτών ως οι καλύτεροι συνομιλητές και οι ιδανικότεροι εφαρμοστές των εντολών των δανειστών».

Εξ άλλου, συνεχίζει το κατατοπιστικό ρεπορτάζ, «ιδιωτικώς οι ηγεσίες και των δύο κυβερνητικών κομμάτων δεν κρύβουν ότι ποτέ τα δύο μεγάλα κόμματα δεν ήταν τόσο ίδια και ότι η μετεκλογική συγκυβέρνηση για την εφαρμογή του μνημονίου plus, η οποία απορρέει από την ισχυρή επιθυμία των δανειστών, καθίσταται περίπου μονόδρομος, ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που το ένα κόμμα κερδίσει 151 βουλευτές».

Είδαν το φως το αληθινό

Τι, αλήθεια, πληροφορούμαστε, από τα αποσπάσματα αυτά; Κατ’ αρχάς ότι οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για το αν η επόμενη κυβέρνηση θα είναι απλώς οι πλύστρες της τρόικας και της διεθνούς τοκογλυφίας, κατά την... ομολογία στελέχους – ανώνυμου πάντως – της Ν.Δ. Αυτή η αντίληψη μάλλον εξηγεί αρκετά πράγματα:

● Γιατί η Ν.Δ. αποφάσισε τόσο εύκολα (και για τους νοήμονες καθόλου απροσδόκητα), στο πλαίσιο της συγκυβέρνησης υπό τον Παπαδήμο, να γίνει «υπηρετικό προσωπικό των δανειστών» εγκαταλείποντας την προηγούμενη «αντιμνημονιακή» ρητορεία της και δεσμευόμενη με υπογραφές και βουλοκέρια ότι θα συνεχίσει να είναι αναλόγου επιπέδου «υπηρετικό προσωπικό».

● Γιατί η Ν.Δ. δεν αισθάνεται καμιά υποχρέωση να καταθέσει κάποιο πρόγραμμα που να τη διαφοροποιεί με σαφήνεια από το ΠΑΣΟΚ και να υπόσχεται, έστω ψευδώς, ότι θα ακολουθήσει πολιτική διαφορετική από αυτήν που επί διετία κατήγγελλε.

● Γιατί τα μεγαλοστελέχη της Ν.Δ. αποδέχθηκαν, όπως και το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου και του Βενιζέλου, να φορέσουν τις «πολιτικές χειροπέδες» του μνημονίου που υπερψήφισαν «έχοντας μοναδική φιλοδοξία να κερδίσουν την ψήφο των πολιτών ως οι καλύτεροι συνομιλητές και οι ιδανικότεροι εφαρμοστές των εντολών των δανειστών».

Τι... δεν εξηγεί η αντίληψη αυτή του στελέχους της Ν.Δ.:

● Γιατί το κόμμα του Καμμένου, άμα τη εμφανίσει, κατάγραψε δημοσκοπικό ποσοστό που δυνητικά του εξασφαλίζει την είσοδο στη Βουλή δημιουργώντας ανυπέρβλητο εμπόδιο στη δεδηλωμένη προσπάθεια της Ν.Δ. να κατακτήσει την... Καμμένη πλέον (και... κατακαημένη) αυτοδυναμία.

● Γιατί το εμφανιζόμενο στις δημοσκοπήσεις – ως «εκτίμηση ψήφου» – ποσοστό άνω του 30%, τώρα πια, αντί για «βατήρας» για το άλμα προς την αυτοδυναμία, έγινε... επιδιωκόμενος στόχος, ώστε η Ν.Δ. να μην γίνει, όπως το ΠΑΣΟΚ, ένα μικρομεσαίο κόμμα, υποχρεωμένο να συγκυβερνά διαρκώς με τον – ποδοσφαιρικώ τω τρόπω – «αιώνιο αντίπαλό» του.

Και μάλιστα με πρωθυπουργό αρεστό στην τρόικα και όχι στους διεφθαρμένους και ρουσφετάκηδες ψηφοφόρους τους.

Δυνατότητα διεθνούς καριέρας

Πληροφορούμαστε ακόμη από το ανωτέρω ρεπορτάζ ότι οι ηγεσίες των δύο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας συμφωνούν («ιδιωτικώς» φυσικά) πως «ποτέ τα δύο μεγάλα κόμματα δεν ήταν τόσο ίδια και ότι η μετεκλογική συγκυβέρνηση για την εφαρμογή του μνημονίου plus, η οποία απορρέει από την ισχυρή επιθυμία των δανειστών, καθίσταται περίπου μονόδρομος, ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που το ένα κόμμα κερδίσει 151 βουλευτές».

Μα, αν τα δύο κόμματα ποτέ δεν ήταν τόσο ίδια όσο είναι σήμερα, τότε γιατί μας ταλαιπωρούν με ανούσιες αντιπαραθέσεις, οι οποίες, κατά τη γουστόζικη ατάκα του Βενιζέλου προς τον Δένδια, καταντούν αντιαισθητικές; Οι ρεαλιστικές επιλογές δύο τόσο ίδιων κομμάτων είναι ποικίλες:

● Να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να έλθουν εις γάμου κοινωνία, να ενωθούν εις σάρκαν μία και να βαδίσουν μαζί τον δρόμο του πεπρωμένου (τους).

● Να αφήσουν στην άκρη τα ελάχιστα που, κατά τις ηγεσίες τους, τα χωρίζουν και – ηγετικά και κορυφαία στελέχη – να ενδυθούν, αναλόγως της διανομής των επιμέρους ρόλων, αντί για τα υπουργικά κοστούμια, τις στολές της καμαριέρας, του μπάτλερ, του κηπουρού, του ιπποκόμου, της αποκλειστικής νοσοκόμας, του μάγειρα, του σερβιτόρου, του σεκιουριτά, του λούστρου και όποιας άλλης υπηρεσίας θεωρούν οι δανειστές ότι χρειάζονται για να νιώθουν άνετα στην, κατά Ράιχενμπαχ, φιλόξενη πατρίδα μας, η οποία εις το διηνεκές θα τους ανήκει.

● Να επιζητήσουν, ενδεχομένως, και διεθνή καριέρα, καθώς, όπως μαθαίνουμε, ανοίγουν αρκετές θέσεις εργασίας εις την Εσπερίαν. Τελευταίο παράδειγμα η αναζήτηση, από τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, μπάτλερ με ειδίκευση στο σερβίρισμα πρωινού. Μισθός ικανοποιητικός: 18.000 ευρώ ετησίως, δωρεάν σίτιση και διαμονή στο παλάτι του Μπάκιγχαμ και δωρεάν εκπαίδευση στη βασιλική ακαδημία για μπάτλερ.

Η τελευταία αυτή λεπτομέρεια δέον να μην υποτιμηθεί, καθώς μπορεί η βασίλισσα Ελισάβετ να μην θεωρείται ιδιαιτέρως γενναιόδωρη ως προς την αμοιβή για τις υπηρεσίες εντός του παλατιού, αλλά, σύμφωνα με τα έγκυρα βρετανικά ρεπορτάζ, ο προκάτοχος της θέσης αυτής σήμερα εργάζεται ως μπάτλερ σε ιδιώτη και αμείβεται με 120.000 ευρώ ετησίως.

Οι δικοί μας δεν θα έχουν ούτε αυτό το πρόβλημα, καθώς αρκετοί από αυτούς έχουν ήδη προϋπηρεσία, όπως αποδεικνύουν οι αθρόες πωλήσεις εθνικής περιουσίας, τα τελευταία είκοσι χρόνια, έναντι πινακίου φακής, αλλά και τα 100 εκατομμύρια ευρώ που η Siemens ομολόγησε πως έχει διαθέσει σε πολιτικές πληρωμές (κοινώς «μίζες») για να διευκολύνει την επιχειρηματική της δραστηριότητα στη χώρα μας.

Το Τέλος της Υστερίας

Ίσως, αν τα κόμματα εξουσίας αποφάσιζαν να κάνουν το Μεγάλο Βήμα, το όφελος να ήταν πολλαπλό:

● Θα τελειώναμε διά παντός με την Αριστερά, τους συνοδοιπόρους και τας παραφυάδας αυτής.

● Θα ικανοποιούσαν οι σοβαροί και έγκυροι (παρά τα «αντιμνημονιακά» ολισθήματά τους) εκφραστές του αστικού πολιτικού κόσμου τον διακαή πόθο τους να περιθωριοποιηθούν οριστικά – ενδεχομένως με κάποιον ευφυή και εγνωσμένης αποτελεσματικότητας «υγειονομικό» κανονισμό – τα πάσης φύσεως άκρα, τα οποία άλλωστε... συμπίπτουν.

● Θα γλιτώναμε από τις άκομψες και υστερικές τσιρίδες αρκετών πρώην αριστερών, οι οποίοι εσχάτως είδαν το φως το αληθινό: ανακάλυψαν ότι οι πολιτικοί και ιδεολογικοί φορείς, από τις μήτρες των οποίων οι ίδιοι ξεπετάχτηκαν και κέρδισαν αναγνωρισιμότητα και προσοδοφόρες – αν όχι και πλούσιες – πολιτικές και μιντιακές καριέρες, αποτελούν πολιτικά εκτρώματα, τα οποία πρέπει πάση θυσία να ωθηθούν εις το πυρ το εξώτερον.

Ας παραμεριστούν λοιπόν οι ενδοιασμοί. Η σωτηρία της πατρίδας αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα, προ της οποίας οι ηγεσίες των δύο «τόσο ίδιων κομμάτων» είναι έγκλημα να ολιγωρούν. Εξ άλλου δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί ένας σοβαρός ελλοχεύων κίνδυνος. Λόγω της ανθούσας ανεργίας η ανταγωνιστικότητα της χώρας ανακτάται σε όλα τα επίπεδα, ο ανταγωνισμός καθίσταται πλέον αδυσώπητος και μπορεί οι θέσεις υπηρεσίας της τρόικας να καταληφθούν από παρατυχόντες ανεπιθύμητους σαλταδόρους. Ήδη έχουν καταγραφεί σχετικά παραδείγματα...