Που πάμε...

Του Δημήτρη Μυ

Στη δημοκρατία τα αδιέξοδα οδηγούν στην κάλπη. Μόνο που, κάποιες φορές, το ερώτημα που τίθεται δεν έχει καμία σχέση με το πρόβλημα. Στην προκειμένη – ελληνική – περίπτωση τα ερωτήματα αν ο Σαμαράς θα πάρει γύρω στο 30% και αν ο Βενιζέλος θα συντριβεί ή θα τη γλιτώσει περιγράφουν το πρόβλημά τους, το οποίο δεν είναι υποχρεωτικά και το πρόβλημα της χώρας. Το πρόβλημα της Ελλάδας, δυστυχώς, είναι πολύ μεγαλύτερο...

Έτσι όπως έχουν έρθει, τα πράγματα (το ΠΑΣΟΚ διαλυμένο και η Ν.Δ. πολιτικά χρεοκοπημένη ως συγκυβερνώσα αντιπολίτευση) οδηγούν σε μια σχετικά «σίγουρη» πρόβλεψη: από τις κάλπες θα βγει ο Παπαδήμος ή κάποιο παρόμοιο τεχνοκρατικό αλεξικέραυνο για να συνεχιστεί η διακυβέρνηση της χώρας στη βάση των «συμβολαίων» που έχουν υπογραφεί και υπερψηφιστεί με τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις και τους εφαρμοστικούς νόμους.

Υπ' αυτήν την έννοια το πρόβλημα που απασχολεί τους εγχώριους διαχειριστές της εξουσίας και τους εξωτερικούς «χειριστές» τους είναι πώς θα γίνει το μανιπουλάρισμα της κοινωνίας.

Προφανώς, όμως, η διαχείριση της οργής και η χειραγώγηση της κοινωνίας δεν είναι η ουσία του προβλήματος. Αυτή βρίσκεται στην επιβαλλόμενη (απ' έξω) πολιτική. Ο πυρήνας του προβλήματος, λοιπόν, βρίσκεται στις περιοριστικές πολιτικές λιτότητας και στον γενικότερο σχεδιασμό του Βερολίνου για τη θεσμοθέτηση (νέο σύμφωνο σταθερότητας) μιας γερμανικής Ευρώπης.

Αυτό το πρόβλημα, προφανώς, δεν είναι ελληνικό. Δυστυχώς, όμως, παίζεται σε ελληνικές πλάτες. Ας δούμε πώς, ρίχνοντας μια (αγγλοσαξονική) ματιά...

Ο Ian Bremmer, ειδικός στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, σε άρθρο του στους Financial Times, θέτει στους Γερμανούς το πρόβλημα ως εξής:

Από τη στιγμή που «εκθρονιστεί» ο Άσαντ από τη Συρία, η Ρωσία χάνει το μοναδικό της αγκυροβόλιο στη Μεσόγειο.

«Οπότε πού μπορεί η Ρωσία να στραφεί για να διατηρήσει τη μεσογειακή βάση για το ναυτικό της; Μήπως στην Ελλάδα; Είναι μια προοπτική την οποία θα πρέπει να προσέξουν πολύ οι Γερμανοί και οι άλλες χώρες του πυρήνα της Ε.Ε.

Η Ελλάδα χρειάζεται απεγνωσμένα μια αξιόπιστη μακροπρόθεσμη πηγή εσόδων. Οι Έλληνες αναρωτιούνται πώς θα μπορέσουν να πετύχουν οικονομική ανάπτυξη, όταν υιοθετούν τα αυστηρά μέτρα λιτότητας που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Οι παράγοντες του εξωτερικού αναρωτιούνται τι έχει να πουλήσει η Ελλάδα (...)

Ενώ όμως οι δυτικοί επενδυτές οπισθοχωρούν, οι κρατικές εταιρείες της Ρωσίας και της Κίνας αναζητούν ευκαιρίες. Οι Κινέζοι έχουν ήδη κάνει μεγάλη επένδυση στο λιμάνι του Πειραιά. Η ρωσική Gazprom φημολογείται ότι ενδιαφέρεται να συμμετάσχει στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ.
Μια 30ετής ή 50ετής συμφωνία που θα δώσει στο ρωσικό ναυτικό δικαιώματα βάσης στο λιμάνι του Πειραιά ίσως μια μέρα να είναι λογική σκέψη και για τις δύο πλευρές. Μέσα στον χρόνο αυτή η συμφωνία θα απέφερε στην πεινασμένη ελληνική κυβέρνηση έως 200 δισ. δολάρια».

Οι «περισσότερες επιλογές»

Ο Αμερικανός αναλυτής σημειώνει επίσης ότι «μια μελλοντική κυβέρνηση συνασπισμού υπό την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, που θα αντιμετωπίσει ισχυρές λαϊκές πιέσεις για να αντλήσει κεφάλαια και να αντισταθεί στις πολιτικές και οικονομικές απαιτήσεις από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες», θα μπορούσε να εξετάσει τη ρωσική επιλογή...

Συνεχίζοντας την περιγραφή ενός μελλοντικού σεναρίου, ο αναλυτής σημειώνει επίσης ότι:

«Αν ο συνδυασμός της ελληνικής απογοήτευσης και των ευρωπαϊκών απαιτήσεων ωθήσει μια μέρα την Ελλάδα έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ θα πρέπει να είναι έτοιμο για νέο γύρο εχθρότητας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.

Στην ουσία, αν οι εντάξεις στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ είχαν μερικό στόχο να δημιουργήσουν νέους δεσμούς ανάμεσα σε αυτούς τους παραδοσιακούς ανταγωνιστές, μια ελληνική έξοδος θα μπορούσε να ανατρέψει αυτή την τάση.
Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να παραμείνει στην Ε.Ε. και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν πολύ μεγάλα ανοίγματα στη χώρα. Η Ελλάδα μόλις έλαβε 170 δισ. ευρώ από Ε.Ε. και ΔΝΤ για να καλύψει τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας έως το 2014. Η ΕΚΤ έχει διαθέσει 130 δισ. ευρώ για την στήριξη των ελληνικών τραπεζών. Η Ε.Ε. και το ΔΝΤ θα κατέχουν τα δύο τρίτα του ελληνικού χρέους.
Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ προσφέρει κι άλλα πλεονεκτήματα. Αυτοί είναι ορισμένοι από τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα δύσκολα θα αποχωρήσει σύντομα από την Ένωση».

Και για να μην υπάρχει αμφιβολία για το προς ποιον απευθύνεται, ο Αμερικανός αναλυτής καταλήγει το άρθρο του ως εξής:

«Μέσα στον χρόνο, όμως, οι μακροχρόνιες επιπτώσεις της λιτότητας στην ελληνική οικονομία και η λαϊκή πικρία απέναντι στη Γερμανία και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς θα μπορούσε να αλλάξει τους παράγοντες της συζήτησης – τόσο εντός της Ελλάδας όσο και στην Ευρώπη. Γι' αυτό και η Ευρώπη πρέπει να δείξει μεγάλη προσοχή. Η Ελλάδα δεν έχει αλεξίπτωτο σήμερα, αλλά μέσα στον χρόνο μπορεί να έχει περισσότερες επιλογές απ' όσες νομίζουμε».

Μήπως μια πολιτική συζήτηση γι' αυτές τις «περισσότερες επιλογές» είναι αυτό που κατά κύριο λόγο μάς οφείλουν τα κόμματα που ζητούν την ψήφο μας;