Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΜΕΤΩΠΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΒΟΙΑ


Απευθύνεται προς:
ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΚΟΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, ΚΟΕ, Ανένταχτους αριστερούς και οικολόγους, συναγωνιστές από τον αναρχικό χώρο

Τα τελευταία γεγονότα-ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό αποτελούν εξελίξεις αρνητικές για το κίνημα, τον κόσμο της εργασίας, το λαό γενικότερα και την αριστερά. Η πολιτική αντιπαράθεση «διέφυγε» από τις προτεραιότητες των πλατειών, των χώρων δουλειάς, των καταλήψεων και των απεργιών. Το σύνθημα «να πέσει η κυβέρνηση κάτω από την αφόρητη λαϊκή πίεση» μετατράπηκε στο «να πέσει η κυβέρνηση υπό την απαίτηση των αγορών, του διευθυντηρίου της ΕΕ, της ΝΔ και των συνοδοιπόρων». Αιτήματα για ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος και δημοκρατία έχουν αντικατασταθεί από την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και συνεργασίας των δυνάμεων του συστήματος.


Αυτές οι εξελίξεις δεν ήταν αναπόφευκτες. Οι ευθύνες της αριστεράς είναι τεράστιες. Φυσικά οι αποφάσεις είναι δύσκολες και η ευθύνη πολύ μεγάλη. Όμως θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως, σε μια τέτοια ιστορική καμπή, σε μια τέτοια βαθιά κρίση του συστήματος, από τη χρησιμότητα της αριστεράς στο λαό και την κοινωνία κρίνεται το ίδιο το μέλλον της και η ύπαρξή της. Πολύ περισσότερο που η ελληνική αριστερά δεν εκπροσωπεί πλέον κανέναν διεθνή συσχετισμό δύναμης - κάτι που αποτελεί ασφαλώς αδυναμία της, ίσως όμως κρύβει και εν δυνάμει δυνατότητές της που έχουν υποεκτιμηθεί.

Εκτίμηση της τρέχουσας κατάστασης
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συμφώνησαν τελικά, μετά από μαραθώνιες διαβουλεύσεις που είχαν και το χαρακτήρα της φαρσοκωμωδίας, να διορίσουν από κοινού το Λουκά Παπαδήμο ως πρωθυπουργό. Καθοριστική υπήρξε στη διαδικασία αυτή η «εθνική συνεισφορά» του ΛΑΟΣ, όπως επίσης και τα κυβερνητικά πόστα που έλαβε σαν αντάλλαγμα. Ακόμη και οι Γάλλοι σοσιαλιστές εξανίστανται από την κυβερνητική αναβάπτιση της ακροδεξιάς στην Ελλάδα (οι εδώ πασόκοι με πολιτικά … μόκο). Οι ηγεσίες των – πρώην μεγάλων – κομμάτων του δικομματισμού, μπροστά στην ωμή πραξικοπηματική επέμβαση της διεθνούς των δανειστών και του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, είναι καταδικασμένες σε μάχες οπισθοφυλακών και διαρκή αυτοεξευτελισμό, φανερά αμήχανες μπροστά σε εξελίξεις που δεν τις ελέγχουν οι ίδιες αλλά οι ξένοι πάτρωνες, σε αγαστή συνέργεια με την εγχώρια διαπλοκή.

Όλες οι συστημικές δυνάμεις (Δημοκρατική Συμμαχία, Μάνος, ορφανά του Σημίτη, «εκσυγχρονιστές» κάθε είδους, «διανοούμενοι» και ακαδημαϊκοί της πεντάρας κ.ά.) στήριξαν ενθουσιωδώς τη διαδικασία αυτή, ενώ το ίδιο έκαναν πιο διακριτικά και η Δημοκρατική Αριστερά και οι Πράσινοι. Οι δυνάμεις αυτές συγκροτούν πλέον επισήμως το «κόμμα της τάξης» που βάζει πλάτη για να εφαρμοστούν οι ωμές επιταγές των δανειστών τοκογλύφων και των εγχώριων συνεργατών τους, πάνω στον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό, που με τις κινητοποιήσεις του έφερε όχι μόνο ρωγμές στο σύστημα αλλά και επέδρασε καταλυτικά στην πτώση Παπανδρέου, χωρίς όμως μέχρι τώρα να μπορέσει να αποτρέψει τις σημερινές παρθενορραφές, μανούβρες και ελιγμούς που είναι απείρως πιο επικίνδυνοι.

Το μέτωπο των πολιτικών αυτών δυνάμεων βάζει στο τιμόνι της χώρας έναν άνθρωπο που με καμία διαδικασία δεν έχει επιλέξει ο ελληνικός λαός. Με διαδικασίες «λευκού» πραξικοπήματος, με συνταγματική ακροβασία αν όχι ανοιχτή εκτροπή, στην οποία η συνέργεια του Παπούλια, αν δεν οφείλεται σε γεροντική άνοια, δικαιώνει απόλυτα το λαό της Θεσσαλονίκης που τον ξαπόστειλε κακήν-κακώς με το γνωστό σύνθημα περί προδοσίας.
Το πρόσωπο του νέου δοτού πρωθυπουργού ταυτοποιεί τον απόλυτο συμβολισμό των σημερινών επιδιώξεων των δυνάμεων που συγκροτούν την «παγκόσμια διακυβέρνηση», με αιχμή του δόρατος βέβαια το ευρωπαϊκό διευθυντήριο, αφού εδώ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση εκτυλίσσεται με τη μεγαλύτερη σφοδρότητα από οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη η ολοκληρωτική επίθεση του νεοφιλελευθερισμού. Με στόχο: πρώτο να σαρώσει το περίφημο «κοινωνικό συμβόλαιο» και δεύτερο να εφαρμόσει για πρώτη φορά σε χώρες με τυπική κοινοβουλευτική δημοκρατία (το έχουν ξαναεπιχειρήσει αλλά σε άλλες πολιτικές συνθήκες π.χ. στη Λατινική Αμερική) ένα ειδικό καθεστώς ακρωτηριασμού των συνταγματικών ελευθεριών, πλήρους ανατροπής θεσμικών-νομικών κεκτημένων και επιβολής νέο-αποικιακού τύπου επιτροπείας.

Η επιλογή του Παπαδήμου μόνο τυχαία δεν είναι. Το αποδεικνύει άλλωστε η πανομοιότυπη επιλογή Μόντι στη διπλανή μας Ιταλία, ελάχιστες μόνο ημέρες μετά. Και θα ακολουθήσουν σίγουρα κι άλλες. Πρόκειται για την αδιαμεσολάβητη, έξω και μακριά από κάθε ίχνος λαϊκής λογοδοσίας και νομιμοποίησης, επικυριαρχία των ανθρώπων της διεθνούς των τραπεζιτών, με όποια ονομασία κι αν τη συναντά κανείς εδώ και τρεις δεκαετίες τουλάχιστον (Trialteral Commission, Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, Committie of Thirty, IIF, IMF, G7 κ.ό.κ.). Μέλη διεθνών λόμπι και οργανισμών που έχουν διακηρυγμένους στόχους τους να διαμορφώσουν με κάθε τρόπο μορφές διακυβέρνησης που θα περιορίζουν «την υπερβολική δημοκρατία». Θεωρούν ότι «η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος απαιτεί ένα βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ενός μέρους ατόμων και ομάδων», ότι «πρέπει να μειωθεί ο ρόλος της κυβέρνησης. Κάποιος πρέπει να αναλάβει αυτά που έκανε η κυβέρνηση και οι εταιρίες φαίνονται να είναι οι οντότητες που είναι πιο λογικό να το κάνουν αυτό».
Μέλη των ίδιων λόμπι στη χώρα μας (Παπαχελάς, Βουρλούμης, Κυριακόπουλος κ.ά.) προπαγανδίζουν καιρό τώρα την ανάγκη συνταγματικών «διορθώσεων». Στην Κυριακάτικη Καθημερινή (13/11/2011), ο γνωστός Βουρλούμης έγραφε ότι πρέπει να διεξαχθούν δημοψηφίσματα για να εκτονώσουν τη δυσαρέσκεια του λαού, με απολύτως βέβαια χειραγωγούμενα ερωτήματα, που θα κατατείνουν στην αναγκαία αναμόρφωση του Συντάγματος, γιατί το υπάρχον είναι αναχρονιστικό και δύσκαμπτο… Η προτίμηση βέβαια του εν λόγω κυρίου, εντελώς τυχαία, αφορά τα θέματα πολιτικής εκπροσώπησης…

Η υπουργική τριάδα (Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης), επίσης «τρόφιμοι» των ίδιων λεσχών, στο πρόσφατο μανιφέστο τους τα ίδια πάνω κάτω διακηρύσσουν. Εμπόδια: οι συντεχνίες και τα συνταγματικά κωλύματα. Επιχειρούν μάλιστα άνοιγμα στη «σιωπηλή πλειοψηφία», παίζοντας επικίνδυνα και απροκάλυπτα με ναζιστικού τύπου ιδεολογήματα.

Στη διπλανή μας Ιταλία, αφού ο Μόντι έγινε ισόβιο μέλος της Γερουσίας – εξασφαλίζοντας ισόβια ασυλία – τους ξεκαθάρισε ορθά-κοφτά: Δεν θα δεχτώ κανένα χρονικό περιορισμό στην κυβέρνησή Μου, θέλω λυμένα τα χέρια Μου. Εδώ το δικό μας το Λουκά τον βαφτίζουν μεταβατικό. Και κάποιοι ακόμη ζουν με εκλογικές αυταπάτες…     Αυτό το πολιτικό σκηνικό επιχειρείται από τη γνωστή μερίδα του τύπου όχι μόνο να αγιογραφηθεί αλλά και να αρχίσει να εμπεδώνεται στη συνείδηση του φοβισμένου κόσμου σαν επιλογή «μακράς πνοής».  Βιώνουμε μια τεράστια προσπάθεια εκ μέρους του συστήματος να ανασυνθέσει το πολιτικό σκηνικό, με αναδιάταξη δυνάμεων, αναθέτοντας αφενός τον κυρίαρχο ρόλο στο προσωπικό που αδιαμεσολάβητα ελέγχεται από τα συμφέροντα της χρηματοπιστωτικής ελίτ, εξαναγκάζοντας τους λοιπούς κομπάρσους σε ασθμαίνοντες ρόλους και διαμάχες οπισθοφυλακών. Ταυτόχρονα: ενώ η ιδεολογική ηγεμονία του μπλοκ εξουσίας ανατίθεται στα ασφαλή χέρια των ακραιφνών νεοφιλελεύθερων, παράλληλα ο «διακομματικός-πατριωτικός» έλεγχος, με έκδηλο το ρόλο της ακροδεξιάς, σε κρίσιμα πόστα (π.χ. άμυνα, ναυτιλία, δημόσια έργα, γεωργία), υπογραμμίζει με νόημα ότι κρίσιμη επιλογή τους είναι η θωράκιση απέναντι στη λαϊκή απειλή. Το σύστημα πια γνωρίζει ότι τα περιθώρια ελιγμών στενεύουν, τόσο γιατί η κρίση καθίσταται μη διαχειρίσιμη όσο και γιατί δεν θα ρισκάρει άλλες ρωγμές, συνεχίζοντας να παίζει με διάφορους πολιτευτές της πλάκας, που είναι πιο εύκολο να πιεστούν από το λαϊκό παράγοντα.

Πώς όμως μπόρεσε το σύστημα αυτή την ανασύνθεση; Με την καταστολή, την ιδεολογική και οικονομική κατατρομοκράτηση του κόσμου; Σίγουρα και μέσα απ’ αυτά. Όλα αυτά όμως και άλλα τόσα δεν στάθηκαν αρκετά τόσο καιρό που ο κόσμος παρέμενε πεισματικά και συγκινητικά παρών. Ε λοιπόν, ο καταλύτης ήταν το δίλημμα «ναι ή όχι στην ευρωζώνη». Το καμένο χαρτί του πολιτικού σκηνικού, ο ΓΑΠ, κατάφερε μέσα απ’ αυτό να επιτύχει τη συσπείρωση όλου του αστισμού – κομμάτων, οικονομικών ελίτ – πάνω στην πραγματική βάση που αποτελεί τη θεμελιώδη-υπαρξιακή του βάση. Και να προχωρήσει έτσι μια – αδύνατη μέχρι χθες – συσπείρωση που θα υπογράψει θέλοντας και μη το συμβόλαιο της νέας κατοχής. Η Αριστερά κατάγγειλε τον τυχοδιωκτισμό του δημοψηφίσματος, στην καλύτερη περίπτωση ψέλλισε ότι θα σηκώσει το γάντι, όμως επί της ουσίας στρεψοδίκησε. Η Αριστερά φοβάται για τους δικούς της λόγους το δίλημμα που δεν είναι ψεύτικο, είναι απολύτως υπαρκτό και κυρίαρχο.

Το ταμπού του ευρώ  Ακριβώς πάνω σ’ αυτό το δίλημμα – το δίλημμα ευρώ ή δραχμή - ο αστισμός επιχειρεί να ανασυστήσει την ιδεολογική του κυριαρχία, να κλείσει τις ρωγμές που προκλήθηκαν όλο αυτό το διάστημα στο εποικοδόμημα της ιδεολογικής-πολιτικής του διαμεσολάβησης με τα κοινωνικά στρώματα. Το ευρώ δεν είναι κοινωνική κατάκτηση είναι το κύριο όπλο των νεοφιλελεύθερων διευθυντηρίων για να συντρίψουν το «κοινωνικό συμβόλαιο» και όχι μόνο. Οι διαδικασίες πολιτικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε., που για χρόνια εξέθρεψαν αυταπάτες σε πολλούς – ακόμη και καλόπιστους αριστερούς - σήμερα θα υλοποιηθούν με όρους εφιαλτικούς για τους λαούς της Ευρώπης. Αυτό δεν είναι πρόβλεψη ή εκτίμηση. Είναι σήμερα ωμή διαπίστωση. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αντιληφθούμε πως η Ευρωζώνη και η Ε.Ε. εξελίσσονται στο πιο αντιδραστικό μόρφωμα της καπιταλιστικής υφηλίου και υπόσχονται στις κοινωνίες μόνο μια προοπτική διαρκούς επιδείνωσης;

Κι όμως σήμερα υπάρχουν οι προϋποθέσεις κι αυτή η συζήτηση να ανοίξει. Χωρίς να χρειάζεται υποχρεωτικά να κλείσει σήμερα. Η διακηρυγμένη θέση του ΚΚΕ είναι ενάντια στο ευρώ, την ευρωζώνη, την Ε.Ε. Όπως και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, του Αριστερού Ρεύματος ΣΥΝ, του ΕΠΑΜ, όλων των εκδοχών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιτέλους διατυπώνει τη (συν)θέση «καμία θυσία για το ευρώ» (απόφαση Π.Σ. 6/11/2011).
Όσο παραμένουμε φοβικοί, όσο αρνούμαστε να συζητήσουμε έστω πάνω στα κρίσιμα διλήμματα που υπάρχουν και αφορούν αφενός στο ευρώ και αφετέρου στην εθνική κυριαρχία θα αφήνουμε συνειδητά ή ασυνείδητα στον αστισμό ελεύθερο το πεδίο της ιδεολογικής ηγεμονίας. Προφανώς και τα δύο επίδικα έχουν ταξικό και ιδεολογικό πρόσημο. Και το θέμα της άσκησης νομισματικής πολιτικής αλλά και η εθνική κυριαρχία μπορούν να απαντηθούν με διαφορετικό τρόπο από τις πολιτικές δυνάμεις. Η εργατική τάξη πάντως θα είναι μόνιμα υποτελής εφόσον δεν θέτει αυτή το δικό της σχέδιο για παραγωγική ανασυγκρότηση, το δικό της πλαίσιο διεθνών σχέσεων της χώρας, χτίζοντας πάνω σ’ αυτά τη δική της κοινωνική συμμαχία.
Και επιτέλους η αριστερά θα πρέπει να ανοίξει τουλάχιστον μια συζήτηση με μια μέχρι τώρα σχεδόν απαγορευμένη θεματολογία: «Πως υπάρχει ένα στοιχειώδες πολιτικό σχέδιο αποτίναξης του ζυγού των πιστωτών, απαλλαγής από το χρέος, ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης, κοινωνικού ελέγχου στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, ανακατανομής του πλούτου. Θα πρέπει να πείσει πως «λεφτά υπάρχουν». Αυτή η συζήτηση -και εντός της αριστεράς και ανάμεσα στην αριστερά και την κοινωνία- δεν μπορεί να αποφεύγεται για πάντα. Η ίδια η ζωή και η ταχύτητα με την οποία η Ευρωζώνη εξελίσσεται σε προκεχωρημένο φυλάκιο της δικτατορίας των αγορών, τα δεινά που επιφυλάσσει στις κοινωνίες, φαίνεται να κλείνουν το ευρω-σχίσμα που διαπερνά την αριστερά και να μετριάζουν τους φόβους της κοινωνίας για την εκτός ευρώ «ζούγκλα».
Είναι φανερό ότι ο λαός φοβάται και δεν θέλει να γίνουμε «η Αλβανία του Χότζα ή η Β. Κορέα». Και έχει δίκιο. Ούτε μπορούμε να του υποσχεθούμε ότι θα γίνουμε η Δανία του Νότου. Η χώρα έχει υποστεί απίστευτη λεηλασία εδώ και πάνω από μια δεκαετία και δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι ή ανώδυνες επιστροφές στο πρόσφατο παρελθόν. Εμείς όμως ως Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής προτείνουμε στις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις να ξεκινήσουμε τη συζήτηση μεταξύ μας πάνω στην προσέγγιση του «αδύναμου κρίκου». Να σπάσει εδώ στη χώρα μας η αλυσίδα της νεοφιλελεύθερης αντεπανάστασης και να προκαλέσουμε ένα δημιουργικό ντόμινο στους λαούς του ευρωπαϊκού νότου.

Η εθνική κυριαρχία – άλλο ένα ταμπού για την αριστερά
Στην "Ουμανιτέ" ο αρθρογράφος της, Μπρουνό Οντόν, σημείωνε με αφορμή το θέμα του δημοψηφίσματος και τις αντιδράσεις Μέρκελ - Σαρκοζί: "Στο Παρίσι και το Βερολίνο γίνεται προσπάθεια, από την Τρίτη, να ξεφορτωθούν, αν όχι τον Παπανδρέου, που προσκλήθηκε άρον - άρον στις Κάννες, τουλάχιστον την απόφασή του να προσφύγει σε δημοψήφισμα. Γαλλία και Γερμανία διαβεβαιώνουν ότι είναι 'αποφασισμένες με τους Ευρωπαίους εταίρους τους στην πλήρη εφαρμογή, το συντομότερο δυνατόν, των αποφάσεων των Βρυξελλών'. Με άλλα λόγια: η λαϊκή κυριαρχία ενός κράτους μέλους δεν αξίζει παρά μόνο όταν συμφωνεί με τις αποφάσεις του κλειστού κύκλου των αρχηγών των κρατών. Όμως συγκεκριμένα, το θέμα που έθεσε η ελληνική πολιτική κρίση είναι δημοκρατικής τάξης. Υποτιμήθηκε σε υψηλό επίπεδο η εξέγερση ενός ολόκληρου λαού κατά της κηδεμονίας του από τους πιστωτές της τρόικας, που προβλέπει ρητά το ευρωπαϊκό σχέδιο".  Αυτά στην Ουμανιτέ, την εφημερίδα του Κ.Κ. Γαλλίας.

Στη χώρα μας όμως σχεδόν όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς – κυρίως όμως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ – θεωρούν ότι ποσοτικά και μόνο επιδεινώνονται οι όροι της εξάρτησης και μάλιστα με οικειοθελείς παραχωρήσεις του εγχώριου αστισμού. Αρνούνται όμως να αναγνωρίσουν το «ποιοτικό άλμα» που συντελείται σε ό,τι αφορά την εγκαθίδρυση «ειδικού καθεστώτος» στη χώρα που παραπέμπει σε μετατροπή της σε προτεκτοράτο. Κι αυτό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με όρους τρέχουσας πολιτικής πρακτικής. Δεν έχουν καταλάβει κάποιες ηγεσίες της Αριστεράς ότι η πιο αποτελεσματική αντιπαράθεση με τον αστισμό, η πιο αποτελεσματική αμφισβήτηση και η ανατροπή της πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας του αστισμού,  γίνεται ακριβώς σε αυτό το επίπεδο: αντίσταση στη νέα κατοχή και διεκδίκηση της εθνικής ανεξαρτησίας. Γιατί όταν αποδεικνύεις μπροστά στο λαό ότι ο αστισμός έχει μια εντελώς προδοτική πολιτική, ε αυτό είναι το μεγαλύτερο πλήγμα στο αστισμό, κι αυτό είναι που «αφαιρεί» ηγεμονευόμενες λαϊκές μάζες από τον αστισμό σε μεγάλη κλίμακα, τις οποίες θα μπορούσε κάλλιστα να κερδίσει η Αριστερά. Και να ανατρέψει έτσι την κυριαρχία του –αυτό είναι το ουσιαστικό επίδικο. Δεν σημαίνει αυτό ότι η Αριστερά υποστέλλει τη σημαία του αγώνα για την υπεράσπιση της ζωντανής εργασίας. Κάθε άλλο μάλιστα, αυτά τα δύο μέτωπα συνδέονται οργανικά.

Παραθέτουμε ένα ενδιαφέρον απόσπασμα  από την πρόσφατη (14/11/11) ανακοίνωση του «Δικτύου Περιεκτικής Δημοκρατίας» - ενός δικτύου με αναφορά στον αναρχικό χώρο - με τίτλο «10 θέσεις για ένα παλλαϊκό μέτωπο με στόχο την αποτροπή της οικονομικής καταστροφής και την αυτοδύναμη οικονομία»:  «Με άλλα λόγια, η χώρα μας, με την απατηλή δικαιολογία της σωτηρίας της από τη χρεοκοπία, η οποία ήδη έγινε, αλλά απλά είναι «συναινετική» (και όχι ανεξέλεγκτη - όπως φοβούνται οι ελίτ), για πρώτη φορά στην Ιστορία της, μετατρέπεται σήμερα και τυπικά σε μόνιμο προτεκτοράτο. Δηλαδή, σε προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, όπως αυτή εκφράζεται στον Ευρωπαϊκό χώρο από τις κυρίαρχες ελίτ στην ΕΕ, χωρίς την παραμικρή οικονομική και, επομένως, εθνική κυριαρχία. Μιλάμε δηλαδή για την πιο αντιδραστική ολομέτωπη κοινωνική επίθεση των ελίτ «από πάνω» ενάντια στα λαϊκά στρώματα από καταβολής του Ελληνικού κράτους.[…]. Το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της χώρας και των δημόσιων αγαθών σημαίνει, όταν ολοκληρωθεί, όχι μόνο μελλοντική αδυναμία των λαϊκών στρωμάτων να καλύπτουν ακόμη και βασικές ανάγκες τους, αλλά και την καταστροφή κάθε δυνατότητας αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης στο μέλλον - είτε αυτή είναι κρατικοσοσιαλιστική, είτε βασίζεται στην Οικονομική Δημοκρατία.» Και πιο κάτω: «Η συσπείρωση, επομένως, όλων των αντιστεκόμενων (είτε ανήκουν στις οργανωμένες δυνάμεις της ευρείας αντισυστημικής Αριστεράς, είτε είναι ανένταχτοι) με βάση συγκεκριμένους στόχους που θα συνενώσουν και θα συνεγείρουν τα λαϊκά στρώματα, είναι επιτακτικό καθήκον όλων μας, εάν πραγματικά επιδιώκουμε την αποτροπή μιας ιστορικής καταστροφής. Μιας καταστροφής που αφορά όχι μόνο το βραχυπρόθεσμο βιοτικό επίπεδο του Ελληνικού λαού και τον κοινωνικό του πλούτο, αλλά και την ίδια τη δυνατότητα αυτοδιάθεσης, τόσο στο παρόν, όσο και στο μέλλον […]».
Μήπως οι παραπάνω επισημάνσεις από συναγωνιστές του αναρχικού, ελευθεριακού-αντιεξουσιαστικού χώρου, έχουν να πουν κάτι σε μας τους αριστερούς; Όταν οι ίδιοι λένε απερίφραστα (σε αρκετά σημεία του κειμένου της ανακοίνωσής τους, η οποία αν και μακροσκελής έχει μεγάλο ενδιαφέρον, το αναφέρουν μάλιστα με μεγάλη σαφήνεια) ότι σήμερα προέχει το μέτωπο για την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας ως όρος επιβίωσης των υπαρκτών δυνατοτήτων της χώρας και σε επόμενο στάδιο θα λυθούν τα ζητήματα των μορφών ιδιοκτησίας και διεύθυνσης της οικονομίας;

Σταυροδρόμι για την αριστερά
Βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα σταυροδρόμι που δεν δίνει τη δυνατότητα για ενδιάμεσους «παράδρομους». Οι δύο δρόμοι είναι ο δρόμος της κοινωνικής «περιπέτειας», της πραγματικής αλλαγής και ο δρόμος της «ομαλότητας», της συντήρησης του παρόντος. Στις σημερινές συνθήκες, που τις καθορίζει η κρίση του ίδιου του συστήματος, δεν μπορεί η αριστερά να είναι η δύναμη της «ομαλότητας».

Το πραγματικό δίλημμα δεν αφορά το χρέος αλλά την ίδια τη λειτουργία του συστήματος: υπάρχει εναλλακτικός δρόμος; Υπάρχει προοπτική που θα αφήνει ανοιχτό το σοσιαλιστικό ορίζοντα; Αυτό θα χρειαστεί να απαντηθεί απ’ αυτή την αριστερά στις σημερινές ιστορικές συνθήκες – όχι στο ασαφές μέλλον. Εάν το εργατικό κίνημα, ο ελληνικός λαός καθώς και οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί ηττηθούν σ’ αυτή τη σύγκρουση, τα μελλοντικά ερωτήματα που θα βάλει η ιστορία θα κληθούν να τα απαντήσουν άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί.

Οι ευθύνες βαραίνουν όλες ανεξαιρέτως τις δυνάμεις της Αριστεράς, ιδιαίτερα όμως τα δύο μεγάλα κόμματα, το ΚΚΕ και το ΣΥΝ (που καθορίζει ηγεμονικά και το ΣΥΡΙΖΑ).
Η περίοδος στην οποία έχουμε εισέλθει είναι μακρά και χαρακτηρίζεται από τις βαθιές αντιφάσεις και τα αδιέξοδα στο ίδιο το αστικό στρατόπεδο. Η κρίση του χρέους στην Ευρώπη βαθαίνει και εξελίσσεται βάζοντας για τα καλά την Ιταλία στο παιχνίδι, τα υπαρξιακά ερωτηματικά για το Ευρώ και την ίδια την ΕΕ συνεχώς αναφύονται, η ανάγκη για καταστροφή κεφαλαίων σαν διέξοδος από την κρίση οξύνει τις αντιφάσεις και τους ανταγωνισμούς μερίδων του κεφαλαίου αλλά και των εθνικών αφετηριών τους, θυμίζοντας πως στο βάθος υπάρχει και ο πόλεμος.

Ως πολιτική συνέπεια αυτών των συνθηκών παίζονται ένα – ένα όλα τα χαρτιά του συστήματος και καίγονται διαδοχικά. Στις ευρωπαϊκές χώρες ετοιμάζονται για «αλλαγή φρουράς» μεταξύ δεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας. Στην Ελλάδα θα τους υποχρεώσουν να συγκυβερνήσουν υπό την επικυριαρχία των ανθρώπων των τραπεζών. Τα μέτρα ενάντια στον κόσμο της εργασίας και το λαό θα συνεχίζουν να σκληραίνουν. Οι μαζικές διαδηλώσεις που φώναζαν να φύγει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ πολύ σύντομα θα φωνάζουν να φύγει η κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας».

Στο κέντρο το ιστορικό υποκείμενο της ανατροπής, η εργατική τάξη, ο λαός.

Για την αριστερά το σημαντικότερο αυτή την ώρα είναι να στρέψει την προσοχή της στην πιο ουσιαστική θέση, πως η εργατική τάξη, ο λαός, αυτός ο «απλός» κόσμος είναι το πραγματικό ιστορικό υποκείμενο της ανατροπής. Να συνάψει και να ισχυροποιήσει τη σχέση της με το κίνημα και την κοινωνία πολύ πιο βαθιά από το επίπεδο της εκλογικής εκπροσώπησης.

Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να γίνει μια προσεκτική, σοβαρή και συστηματική παρατήρηση των σύγχρονων χαρακτηριστικών αυτού του κόσμου. Ας δούμε μερικές μόνο χαρακτηριστικές αντιφάσεις:
Ο ίδιος κόσμος που σε πλειοψηφικά ποσοστά λέει όχι στα μνημόνια, στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, στην τρόικα, στο παλιό και φθαρμένο πολιτικό σύστημα, που δίνει πολύ χαμηλά ποσοστά στα δύο κόμματα εξουσίας και πολύ μεγάλα (αθροιστικά) ποσοστά στην αριστερά, που υποστηρίζει και συμμετέχει στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στις καταλήψεις, αυτός ο ίδιος κόσμος τρομοκρατείται από την απειλή εκδίωξης από το ευρώ, αδρανοποιείται αμήχανα μπροστά στην κυβέρνηση συνεργασίας και «εθνικής σωτηρίας»… Όλα αυτά επιτρέπουν πολλές ερμηνείες και περιεχόμενα.

Η εικόνα αυτή σχετίζεται με το ότι ο κόσμος προσλαμβάνει τα αδιέξοδα του συστήματος εμπειρικά και βιωματικά, μέσα στην εποχή της σφοδρής υποχώρησης των θεωρητικών βεβαιοτήτων, των ισχυρών οραμάτων, των «μεγάλων αφηγήσεων». Όμως η παραδοχή αυτή καθόλου δεν στερεί από την αριστερά τις δυνατότητες παρέμβασης. Τουναντίον. Αρκεί να πάψει να προσπαθεί το κάθε ρεύμα της να βολέψει την εικόνα του κοινωνικού υποκειμένου στη δική του ιδιαίτερη αφήγηση.

Το εργατικό κίνημα στη χώρα δεν έχει ηττηθεί, είναι παρόν και παλεύει. Οι χιλιάδες νέοι που εισέρχονται στον αγώνα δεν έχουν μεν την ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση των αγωνιστών της αριστεράς του παρελθόντος αλλά ταυτόχρονα εκπαιδεύονται καθημερινά μέσα από την εμπειρία της συλλογικότητας και του αγώνα χωρίς τις αποσκευές της ήττας.

Ένας ολόκληρος κόσμος σήμερα, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό αθροιστικά, ίσως και πάνω από 30%, επιλέγει την αριστερά όχι σαν αποδοχή της ιδιαίτερης παράδοσης – αφήγησης του κάθε ρεύματός της αλλά με τη γενική της φυσιογνωμία: η πολιτική δύναμη που αντιπολιτεύεται το σύστημα, που υποστηρίζει τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας και του λαού, η ελπίδα για εναλλακτική διέξοδο όταν καταπίπτουν δραματικά οι αυταπάτες για την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος. Εδώ το πρωτεύον χαρακτηριστικό που αναγνωρίζεται μαζικά δεν είναι η θεωρητική – ιδεολογική ανάλυση και επιχειρηματολογία αλλά η αίσθηση του συσχετισμού δύναμης.

Συσχετισμός δύναμης – το Μέτωπο
Το πιο βασικό λοιπόν είναι η δύναμη. Αριστερά σαν καταφύγιο και αποκούμπι των αδικημένων, σαν επιλογή εναλλακτικής πορείας, που όμως μπορεί να εμφανίσει συσχετισμό δύναμης και να απειλήσει το σύστημα.

Το ζήτημα του συσχετισμού της δύναμης, της συγκέντρωσης της δύναμης, οδηγεί στη συζήτηση για το μέτωπο. Η ανάγκη για το μέτωπο προκύπτει από την πρόδηλη ανάγκη για πολιτική έκφραση της εν δυνάμει πλειοψηφικής κοινωνικής συμμαχίας που σήμερα εμφανίζεται, σε αντίθεση με την ασκούμενη μνημονιακή πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης και της τρόικας.

Η πρώτη παρατήρηση σχετικά μ’ αυτό είναι πως, ενώ αυτή η συζήτηση κρατά ήδη αρκετό καιρό στην αριστερά με μικρά έως και ανύπαρκτα αποτελέσματα, έχει ήδη αρχίσει να συγκροτείται σε ανώτερο βαθμό από την προηγούμενη φάση της επίθεσης το «μέτωπο της αντίδρασης». Ο χρόνος λοιπόν δεν είναι απεριόριστος καθώς οι δυνάμεις και οι αντοχές του εργατικού και λαϊκού κινήματος θα δοκιμάζονται συνεχώς από την ολοένα και σκληρότερη συστημική πίεση, επιθέσεις και καταστολή κάθε είδους.

Η δεύτερη παρατήρηση αφορά τη φύση του μετώπου: Παλλαϊκό μέτωπο όπου η αριστερά θα είναι ένας παράγοντας μεταξύ άλλων ή μέτωπο με την ηγεμονία της αριστεράς;

Το «κοινωνικό μέτωπο» ή η κοινωνική συμμαχία αποτελείται από ανθρώπους από διαφορετικές τάξεις και κοινωνικά στρώματα που έχουν, στις συνηθισμένες κοινωνικές συνθήκες, διαφορετικά – ακόμη και ανταγωνιστικά - συμφέροντα και διαφορετικές αντιλήψεις, ιδέες και πολιτικές εκπροσωπήσεις. Σε συγκεκριμένες όμως ιστορικές συγκυρίες, όπως η τρέχουσα, διαμορφώνονται όροι συμμαχίας. Αυτό συμβαίνει γιατί, σήμερα ειδικά, μεγάλα κομμάτια μεσαίων στρωμάτων προλεταριοποιούνται, ακόμη και μεσαίοι επιχειρηματίες συνθλίβονται από τη χρηματοπιστωτική δικτατορία των τραπεζών, με συνέπεια όλο και πιο πολλοί όλο και περισσότερο να τείνουν να συμφωνήσουν με τις διεκδικήσεις και τους τρόπους πάλης των εργαζόμενων. Ως εκ τούτου τα συνθήματα και εν γένει οι πολιτικοί στόχοι που τίθενται από την αριστερά είναι κρίσιμα ως προς την κατεύθυνση πάνω στην οποία σπρώχνουν την οικοδόμηση του μετώπου.
Απ’ αυτή την άποψη δεν μπορούμε και δεν πρέπει να στοχεύουμε σ’ ένα κάποιο θολό παλλαϊκό ή απλώς αντιμνημονιακό μέτωπο.
Ωστόσο, στόχοι όπως υπεράσπιση της δημοκρατίας, της εθνικής κυριαρχίας, της διάσωσης των δυνατοτήτων της χώρας για την αναγκαία παραγωγική της ανασυγκρότηση, αντικειμενικά διευρύνουν τις κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να συστρατευτούν στο «μέτωπο». Επομένως άλλο τόσο δεν μπορούμε να μιλάμε για μέτωπο υπό την «ηγεμονία» - με την κλασική ερμηνεία της λέξης – της αριστεράς. Η Αριστερά οφείλει όχι μόνο να είναι ένα – το πιο ίσως μαχητικό – τμήμα του μετώπου, αλλά να είναι και η δύναμη εκείνη που θα το πυροδοτήσει, θα το μπολιάσει, θα το στηρίξει στις κρίσιμες μάχες που αναπόφευκτα έχει μπροστά του. Η δύναμη που θα προωθεί την πάλη του, έπειτα από κάθε νίκη ή ήττα, μέχρι το τέλος, μέχρι να γίνει ορατός ο σοσιαλιστικός ορίζοντας.  
Μια τέτοια προσπάθεια πρέπει να χαρακτηρίζεται αφενός από την ξεκάθαρη στόχευση της μεγαλύτερης δυνατής συσπείρωσης των δυνάμεων της αριστεράς, απαλλαγμένης από το σεχταρισμό της ιδεολογικής καθαρότητας και αφετέρου από την επίγνωση ότι η κοινωνική συμμαχία διεκδικείται ταυτόχρονα και από το σύστημα με την έννοια της επιδίωξης της κοινωνικής συναίνεσης στο συστημικό σχέδιο.

Δεν πρέπει να χωρά αμφιβολία πως στις μέρες μας επιδιώκεται η αναπλαισίωση και ανοικοδόμηση του σοσιαλδημοκρατικού πυλώνα του αστισμού. Απ’ αυτή την άποψη δεν υπάρχει εύκολος δρόμος προς τη βάση του ΠΑΣΟΚ μέσω όψιμα αποσκιρτημένων πολιτικών εκπροσώπων, παραγόντων, βουλευτών. Στην ελληνική σοσιαλδημοκρατία δεν έχει εμφανιστεί πραγματική αριστερή αντιπολίτευση (πλην ίσως ατομικών εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα) παρά μόνο στη βάση του κόσμου της. Και μάλιστα των εργατικών τμημάτων του κόσμου αυτού, που για να ακολουθήσουν την αριστερά χρειάζονται ένα ισχυρό και αποφασιστικό πολιτικό πόλο. Όχι τους παλιούς τους βουλευτές σε συσκευασία αριστερού ψηφοδελτίου. Η προσπάθεια αυτή, των παραγοντικών μεταγραφών, αφορά το κόμμα του Κουβέλη, δεν πρέπει να αφορά τις δυνάμεις της Αριστεράς. Μια αριστερά, που δεν εξασφαλίζει ουσιαστικές σχέσεις με το μαχόμενο κόσμο της εργασίας και της λαϊκής βάσης γενικότερα, κινδυνεύει να γίνει εύκολο θύμα – όχημα της σοσιαλδημοκρατικής ανοικοδόμησης.

Με τους ίδιους όρους χτίζεται η συστράτευση στο μέτωπο των ανθρώπων που προέρχονται από τη «λαϊκή δεξιά». Όχι με το να υποδεχθούμε στο μέτωπο τον Καμμένο κ.ά., όχι παίζοντας επικίνδυνα λαϊκιστικά και ξενοφοβικά παιγνίδια, αλλά συμμετέχοντας σε μια δημιουργική ώσμωση με έναν κόσμο εκπαιδευμένο μεν σε «πατριωτικά» αντανακλαστικά, που οφείλουμε να επιδράσουμε στη συνείδησή του και να τη μετασχηματίζουμε προς την κατεύθυνση της προοδευτικής παραγωγικής ανασυγκρότησης της πατρίδας, σε συμμαχία με τα υπόλοιπα «έθνη» των ανθρώπων του μόχθου.  

Πολιτική γραμμή – Η Ελλάδα «αδύναμος κρίκος»
Όλα αυτά καταλήγουν στην αναγκαία πολιτική γραμμή που μπορεί να υπηρετήσει την υπόθεση του μετώπου. Πολιτική γραμμή με κριτήριο τη δυνατότητα επικοινωνίας με τα μαζικά κοινωνικά κομμάτια.

Στην ιδεολογικοπολιτική συζήτηση που διεξάγεται στους κόλπους της αριστεράς, εμφανίζονται στοιχεία αντιπαράθεσης και κριτήρια από το παρελθόν, που επαναλαμβάνονται στις μέρες μας ως πάλη ρευμάτων, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη σχεδόν καθόλου το σύγχρονο ιστορικό πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και της κατάρρευσης του «υπαρκτού», οι συνέπειές τους στο σύγχρονο κοινωνικό υποκείμενο.

Σ’ αυτό το σημείο υπάρχει ένα ζήτημα που αφορά τη θεωρία. Υπάρχει η ανάγκη για μια επίκαιρη μαρξιστική ανάλυση του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, της εξέλιξης του καπιταλισμού, της φύσης, των αδιεξόδων και της δυναμικής της κρίσης.

Για την ώρα θα μείνουμε μόνο σε μια διαπίστωση: Η διαδικασία διεθνοποίησης του κεφαλαίου στην εποχή της «καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης» έχει παράξει και κρίσιμα πολιτικά αποτελέσματα στον τρόπο και τις λειτουργίες της αστικής διαχείρισης, διαμορφώνοντας διεθνικά κέντρα του κεφαλαίου χάραξης στρατηγικών και πολιτικών κατευθύνσεων (διευθυντήρια ΕΕ, ΔΝΤ, G20 κ.ά.). Κέντρα μάλιστα που καθίστανται όλο και πιο πολύ «απαλλαγμένα» από τις πιέσεις της ταξικής πάλης, οι οποίες εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα κατά κανόνα στο εθνικό πεδίο. Οι ενιαίες αυτές «διεθνικές» κατευθύνσεις επιστρέφουν στο εθνικό πεδίο και το επικαθορίζουν ανισόμετρα, σε όλες τις χώρες, περισσότερο ή λιγότερο πλούσιες, ψηλότερα ή χαμηλότερα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.

Η προσπάθεια να απαντηθεί αυτή η αντίφαση με «ολοκληρωμένες αφηγήσεις» που ουσιαστικά «απαιτούν» την αντιστροφή της σύγχρονης πραγματικότητας είτε στη μια κατεύθυνση, της επιστροφής δηλαδή στο κλασικό σχήμα των εθνικών κρατών είτε στην άλλη κατεύθυνση, της προσδοκίας της ανόδου της ταξικής πάλης σε διεθνικό-ευρωπαϊκό επίπεδο, μέσω του στόχου της «πολιτικής ολοκλήρωσης», πέρα από το φανερά βουλησιαρχικό χαρακτήρα να σχηματοποιηθεί με το έτσι θέλω του καθενός η πραγματικότητα και πέρα από την αδυναμία της ερμηνείας της τρέχουσας λειτουργίας, χρεώνεται και την αναποτελεσματικότητα στην κοινωνική ακροαματικότητα.

Ο κόσμος ζει αυτή την αντίφαση, την αντιλαμβάνεται βιωματικά και την εκφράζει με τις αντιφατικές τοποθετήσεις του: δεν θέλει και δεν αντέχει τη διαρκή λιτότητα και την υποχώρηση του δημοκρατικού πλαισίου, εχθρεύεται τα διευθυντήρια των καπιταλιστών αλλά δεν εμπνέεται από την προοπτική της «εθνικά υπερήφανης» φτώχειας.

Η μόνη προοπτική μπορεί να έλθει εφόσον κατανοηθεί η ιδέα του «αδύναμου κρίκου». Που εάν σπάσει για την ιμπεριαλιστική αλυσίδα μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις και μια διαφορετική ευρωπαϊκή και διεθνή εξέλιξη.

Ο «αδύναμος κρίκος» δεν είναι αφήγηση. Είναι μέθοδος προσέγγισης με πολιτική χρησιμότητα. Απαιτεί τη χάραξη πολιτικής ρήξης στο «συγκεκριμένο». Η ρήξη – εν προκειμένω στην Ελλάδα – θα δημιουργήσει νέα δεδομένα και νέους αδύναμους - δυνατούς κρίκους, όπου το κρίσιμο στοιχείο καθίσταται η κίνηση του κόσμου της εργασίας και γενικότερα των ευρωπαϊκών λαών.

Μια τέτοια προσέγγιση δεν μπορεί να υπηρετηθεί με οποιοδήποτε πολιτικό πλαίσιο – πρόγραμμα. Σήμερα η αναγκαία και ικανή συνθήκη για την Ελλάδα – αδύναμο κρίκο της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας καπιταλιστικής αλυσίδας της κρίσης, απαιτεί μια πολιτική στηριγμένη στους εξής άξονες:

1. Άμεση στάση πληρωμών προς τους δανειστές – διαγραφή του χρέους
2. Σύγκρουση με την ευρωζώνη και την Ε.Ε. – Καμία θυσία για το ευρώ
3. Ανατροπή του «ειδικού καθεστώτος» νεοαποικίας που έχει επιβληθεί.
4. Σημεία άμεσου εργατικού προγράμματος (κοινωνικός έλεγχος, άμεση ενίσχυση λαϊκού εισοδήματος, με σκληρή φορολόγηση ειδικά του συσσωρευμένου πλούτου)
5. Παραγωγική ανασυγκρότηση, με πρώτα βήματα την άμεση εθνικοποίηση τραπεζών και κρίσιμων τομέων, τον έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων.
6. Συντακτική συνέλευση και μεγάλο βάθεμα της δημοκρατίας.

Μια τέτοια γραμμή, απαλλαγμένη από προσχήματα και «ιδεολογικού τύπου δικαιολογίες», μπορεί να αποτελέσει τη βάση για μια πολιτική πραγματικά μετωπική στα πλαίσια της σημερινής αριστεράς στην Ελλάδα, διεκδικώντας ταυτόχρονα την επικοινωνία με τα μαζικά κοινωνικά ακροατήρια.

Προσκλητήριο
Οι παραπάνω σκέψεις δεν είναι μανιφέστο. Διατυπώνονται ως ερέθισμα για άνοιγμα της συζήτησης, η συμφωνία με αυτές δεν αποτελεί προϋπόθεση για το διάλογο.

Αντί να φτιάχνουμε εκλογικές επιτροπές ο καθένας για το μαγαζί του (θα έχουμε καιρό να το κάνουμε αυτό στην ώρα του, αργεί ακόμη), εμείς από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, καλούμε ΟΛΕΣ τις δυνάμεις της Αριστεράς στην Εύβοια σε ένα τραπέζι για να συζητήσουμε και να βρούμε όσα μας ενώνουν – και είναι πιο πολλά απ’ αυτά που νομίζουμε - τουλάχιστον σαν βάση ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ. Δικαιωματικά, στο τραπέζι αυτό οι σύντροφοι του ΚΚΕ θα έχουν την προεδρία και του ΣΥΡΙΖΑ την αντιπροεδρία. Εμείς διεκδικούμε τη θέση του απλού στρατιώτη.
Μπορούμε να κάνουμε κοινές περιοδείες ενημέρωσης στα καφενεία, στα χωριά, σε χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια του Λαυρεντιάδη που κλείνουν, στη ΔΕΗ, στις τράπεζες, τα ΤΕΙ, τα σχολεία, το Νοσοκομείο.

Για να στήσουμε εδώ στην Εύβοια ένα μέτωπο που θα προωθήσει άμεσους στόχους πολιτικής πάλης μέσα στα κινήματα και στον απλό κόσμο.



Μέτωπο Αλληλεγγύης & Ανατροπής
Χαλκίδα, 16/11/2011

4 σχόλια:

  1. Τι ενοειτε οταν λετε,Σύγκρουση με την ευρωζώνη και την Ε.Ε. – Καμία θυσία για το ευρώ; ευρολιγούρηδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου Δημήτρη , το ότι μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας επιβίωσε τα τελευταία χρόνια από τα προγράμματα της Ε.Ε με συνέπεια να αλλοτριώσει ένα μεγάλο μέρος της είναι γεγονός που δεν αμφισβητεί κανείς, το πάρτυ όμως τέλειωσε... όποιος το καταλαβαίνει καλός και πάμε μαζί να σπάσουμε τους διαχωρισμούς που προσπαθούν να μας επιβάλουν και να συγκροτήσουμε μέτωπο ενάντια στην χούντα των τραπεζών

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλε Συναγωνιστή.

    Επειδη παλέυω και εγω μεσα απο το ΕΠΑΜ ξερω οτι το μετωπο που συμφωνησαμε να συμετεχουμε εβαλε στην ιδρυτικη του 5 βασικα προταγματα, και αυτα ειναι απαραβατα αν θελει καποιος να λετεται μελος του, 2 απο αυτα ειναι εξοδος απο την ΕΕ (και οχι συγκρουση και οτι μπορει να σημαινει αυτο), και εξοδος απο το ευρο και επιστροφη σε εθνικο νομισμα(και οχι καμια θυσια για το ευρο με οτι μπορει να σημαινει και αυτο). Επισης Καλεσμα απο το ΕΠΑΜ για ενα ευρυτερο μετωπο, εχει γινει και ειναι το μετωπο του οχι.. http://seisaxthia.blogspot.com/2011/11/blog-post_20.html

    σε περιπτωση που δε το γνωριζεις.

    Τωρα γιατι να επμιστευτουμε αυτη την αριστερα που δεν εχει ξεκαθαρο λογο για μια ακομη φορα, και τι αποτελεσμα μπορει να εχει μια τετοια ενωση τη στιγμη που δε δινει ουσιαστικη λυση στο προβλημα;

    Γιατι ανατροπη μεσα σε ΕΕ και ευρο δεν γινεται πως να το κανουμε, αν ειναι να συμβιβαστουμε με κατι τετοιο, παμε στον Συριζα, η σε καποιο αλλο μαγαζακι.
    Ενα μετωπο τυπου Αλαβανου σαν αυτο, το μονο που θελει να κανει ειναι να αποπροσανατολισει,διαφορετικα δε θα εκανε τετοιου τυπου ανακοινωσεις..
    http://www.tometopo.gr/index.php/news/998-2011-11-12-20-47-53

    Εμεις φιλε μου εχουμε δωσει τα χερια σε μια συμφωνια που θα σηματοδοτησει ενα νεο ΕΑΜ και δε γινεται να παιζουμε με τις λεξεις και τις εντυπωσεις.

    Η χουντα των τρπεζων οπως γραφεις εχει το ευρο και την ΕΕ σαν εργαλειο για το εργο της, οποτε μισολογα και ασαφειες δε χωρανε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συναγωνιστή Δημήτρη,
    Δεν διαπραγματευόμαστε το ΕΠΑΜ ούτε του στόχους του. Η ανάρτηση είναι πλαίσια συγκρότησης του μετώπου του όχι όπου ο καθένας έχει την θέση δες
    http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/11/blog-post_14.html και http://epamlivadias.blogspot.com/search/label/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE

    ΑπάντησηΔιαγραφή

 
Design by Wordpress Theme | Bloggerized by Free Blogger Templates | coupon codes