Σε έχουμε καταντήσει άστεγο; Και γιατί δεν ψοφάς εντελώς να μην πιάνεις και χώρο;

Τώρα αν γράψω για κοινωνικό κανιβαλισμό, ναι μεν θα έχω δίκιο, αλλά άντε να το βρω στην πράξη. Οπότε θα γράψω κάτι άλλο για την κίνηση του δημάρχου Αθηναίων να ξηλώσει τα παγκάκια για να μην κοιμούνται σε αυτά οι άστεγοι:

Θα γράψω ότι αυτού του είδους οι κινήσεις είναι πρώιμος φασισμός - διότι εντοπίζουν μια αδύναμη ομάδα, που το ίδιο το σύστημα τους δημιούργησε, και την σφαξγιάζουν. Όμως, τα αίτια που δημιούργησαν αυτό το φαινόμενο μένουν απείραχτα. Και έτσι, αυτοί που κυριαρχούν, μαζί με τους υποστηρικτές τους θα συνεχίζουν να κυκλοφορούν απαλλαγμένοι μάλιστα από τους άστεγους που οι ίδιοι δημιουργούν κατά ριπάς, εφαρμόζοντας πολιτικές που ρουφάνε όλους τους πόρους από την κοινωνία για χατήρι μιας μικρής ολιγαρχίας τραπεζιτών + βιομηχάνων.

Άκαρδη απόφαση! Ξηλώνουν τα παγκάκια για να διώξουν τους αστέγους Χριστουγεννιάτικα

Η απόφαση πάρθηκε από το δημοτικό συμβούλιο, λόγω ανάπλασης του κέντρου
- Για “άκαρδη απόφαση” χωρίς μέριμνα για τους ανθρώπους κάνει λόγο σύμβουλος
- Οι άστεγοι της Αθήνας φτάνουν τις 20.000 αλλά όλοι αποστρέφουν το βλέμμα

Έναν πρωτόγνωρο και πρωτοφανή τρόπο επέλεξε η δημοτική αρχή των Αθηνών για να διώξει τους αστέγους και τους τοξικομανείς από την πλατεία Κλαθμώνος ενόψει των εορτών των Χριστουγέννων. Εν μία νυκτί απομάκρυνε όλα τα παγκάκια πάνω στα οποία οι συνάνθρωποι μας έβρισκαν καταφύγιο χωρίς βέβαια να μεριμνήσει για την τύχη τους.

Η δημοτική αρχή της Αθήνας, απ' ότι φαίνεται ενέδωσε στις πιέσεις μερίδας πολιτών και καταστηματαρχών της περιοχής που λέει ότι το κάτω μέρος της πλατείας Κλαθμώνος έχει μετατραπεί σε κέντρο χρήσης και διακίνησης ναρκωτικών ουσιών, ότι η δυσοσμία είναι αφόρητη από τις ακαθαρσίες των αστέγων καθώς και ότι φοβούνται οι πολίτες να διέλθουν
από το συγκεκριμένο σημείο.

Όπως δήλωσε στο Νewsit o Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων, Πέτρος Κωνσταντίνου "είναι μια άκαρδη επίθεση σε βάρος των ανθρώπων που είναι άστεγοι. Πρώτα έπρεπε να υπάρξει μέριμνα για μετεγκατάσταση αυτών των συνανθρώπων μας και μετά να γίνουν έργα ανάπλασης".

Είναι η τιμωρία όσων δεν ενσωματώνονται ή όσων βρέθηκαν κάποια κρίσιμη στιγμή εκτός εργασίας ή και οικογένειας. Είναι το μέτρο των ανοχών και των αντοχών της κοινωνίας μας. Όσο πιο αόρατοι οι άστεγοι τόσο πιο εκδικητικός ο κόσμος μας. 

"Μηδενική ανοχή" - αυτό είναι το κυρίαρχο δόγμα. Μόνο που αν αυτοί δείχνουν "μηδενική ανοχή", εμείς γιατί ακόμα τους ανεχόμαστε;

***

Η Ψυχή του ανθρώπου στο Σοσιαλισμό – Oscar Wilde 
 
…Το να συστήνουμε στους φτωχούς λιτότητα είναι τόσο χονδροειδώς γελοίο όσο και υβριστικό…
Επιχειρούν να λύσουν το πρόβλημα της φτώχειας λόγου χάρη, φροντίζοντας να διατηρήσουν ζωντανούς τους φτωχούς ή στην περίπτωση μιας πολύ προηγμένης σχολής, φροντίζοντας να ψυχαγωγούν τους φτωχούς.

Κάτι τέτοιο όμως, δεν αποτελεί λύση: είναι μια επιδείνωση του προβλήματος. Ο ορθός στόχος είναι να επιχειρήσουν να ανοικοδομήσουν την κοινωνία σε τέτοια βάση ώστε η φτώχεια να είναι πια κάτι αδύνατο. Και οι αρετές του αλτρουισμού έχουν πραγματικά εμποδίσει την πραγμάτωση αυτού του στόχου.

…μια τέτοια φιλανθρωπία ταπεινώνει και εξαχρειώνει τους ανθρώπους. Έχουν σαφώς δίκιο. Η φιλανθρωπία δημιουργεί πληθώρα αμαρτιών…

Μας λένε συχνά πως οι φτωχοί νιώθουν ευγνωμοσύνη για τη φιλανθρωπία. Αναμφίβολα, μερικοί νιώθουν, αλλά οι καλύτεροι μεταξύ των φτωχών δεν αισθάνονται ποτέ ευγνωμοσύνη. Είναι αγνώμονες, δυσαρεστημένοι, ανυπάκουοι και ανυπότακτοι.

Γιατί θα πρέπει να νιώθουν ευγνωμοσύνη για τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι του πλούσιου; Κανονικά θα έπρεπε να κάθονται σε αυτό το τραπέζι, κι ευτυχώς αρχίζουν τώρα να το καταλαβαίνουν.

Κάθε συμπόνια είναι καλή, αλλά η συμπόνια για τα ανθρώπινα δεινά είναι η λιγότερο καλή από όλες. Έχει μολυνθεί από τον ατομικιστικό εγωισμό. Έχει την τάση να γίνεται νοσηρή. Κρύβει μέσα της κάποιο στοιχείο τρόμου για τη δική μας ασφάλεια.

Θα πρέπει, όμως να υπενθυμίσουμε ότι, ενώ η συμπόνια για τη χαρά αυξάνει τη χαρά σε όλο τον κόσμο, η συμπόνια για τον πόνο δεν μειώνει καθόλου τον πόνο. Μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο ώστε να υπομένει το κακό, αλλά το κακό παραμένει. Η συμπόνια για ένα φυματικό δε θεραπεύει τη φυματίωση, τη θεραπεύει η Επιστήμη. Κι όταν ο Σοσιαλισμός θα λύσει το πρόβλημα της φτώχειας και η Επιστήμη το πρόβλημα της ασθένειας, οι αισθηματίες θα εξαφανιστούν και η συμπόνια του ανθρώπου θα είναι μεγάλη, υγιής και αυθόρμητη. Ο άνθρωπος θα αντλεί χαρά συμμεριζόμενος την ευτυχισμένη ζωή των άλλων.

Υπάρχει μόνο μια κοινωνική τάξη που σκέφτεται το χρήμα περισσότερο από ό,τι οι πλούσιοι κι αυτή είναι η τάξη των φτωχών.

Βαθύ Κόκκινο