Ενα νέο ΕΑΜ είναι σήμερα ώριμο τέκνο της ανάγκης

Της ΣΟΦΙΑΣ ΣΑΚΟΡΑΦΑ Ανεξάρτητης βουλευτή

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος παρήγαγε την καταστροφή που είχε ανάγκη το σύστημα, ώστε να τη μετατρέψει σε ευκαιρία, προκειμένου να βγει από την κρίση του Μεσοπολέμου.

Το γεγονός ότι σήμερα συγκροτεί ένα παρόμοιο σκηνικό καταστροφής και ανθρωποθυσιών, αυτή τη φορά μέσω ενός αδυσώπητου οικονομικού πολέμου, νομίζω ότι ελάχιστοι το αρνούνται.

Αυτή η αναλογία των ιστορικών και των πολιτικών στιγμών οδηγεί πολύ κόσμο στη σκέψη «εάν όχι τώρα, πότε;».

Εάν σήμερα, που ο λαός εξοντώνεται, η εθνική ανεξαρτησία γκρεμίζεται, η δημοκρατία εκτρέπεται, δεν καταφέρουμε να αντισταθούμε συγκροτώντας ένα μέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, τότε πότε θα γίνει αυτό;

Εκτιμώ ότι οι περισσότεροι συμφωνούν πως η ιστορική συγκυρία είναι επιτακτικά ώριμη για τη συγκρότηση ενός μετώπου, ενός νέου ΕΑΜ.

Λέω οι περισσότεροι, γιατί υπάρχουν δυνάμεις, οι οποίες μπλοκάρουν αυτή την αναγκαιότητα θέτοντας ως προκείμενο, το επικείμενο.

Θέτοντας, λοιπόν, ως τροχοπέδη για την έναρξη έστω ενός διαλόγου το φορτισμένο ερώτημα «Μέτωπο ρήξης ή ενσωμάτωσης;», δημιουργούν, κατά την άποψή μου, εμπόδια τεχνητά, για να μην πω μεταφυσικά.

Το ζήτημα της ρήξης ή της ενσωμάτωσης είναι αναπόσπαστο από τον πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων. Είναι ιστορικό δεδομένο ότι το ίδιο το κίνημα θέτει συγκεκριμένα ζητήματα γύρω από τα οποία αναπτύσσονται πολιτικές απαντήσεις και πολιτικές επιλογές που βασίζονται σε έναν συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων αλλά και δημιουργούν νέους συσχετισμούς.

Εκ των ιδρυτών του ΕΑΜ υπήρξε ο Ηλίας Τσιριμώκος. Σκεφτείτε το μέγεθος της καταστροφής, εάν κάποιοι, φοβούμενοι την προδιαγεγραμμένη ενσωμάτωση του Τσιριμώκου -ενσωμάτωση έως προσήλωσης στα ανάκτορα το 1965- δεν ίδρυαν το ΕΑΜ.

Ή, ακόμη χειρότερα, σκεφτείτε το μέγεθος της τραγωδίας εάν κάποιοι, φοβούμενοι μήπως ο «ενσωματωμένος» Τσιριμώκος οδηγήσει και το ΕΑΜ σε ενσωμάτωση, δεν ίδρυαν το ΕΑΜ.

Το ΕΑΜ που ριζοσπαστικοποίησε συνειδήσεις, που δημιούργησε έναν πρωτόγνωρο για την Ευρώπη αριστερό συσχετισμό δυνάμεων, το ΕΑΜ που σήμερα αποτελεί «ώριμο τέκνο της ανάγκης», δεν εκβιάζει εκ των προτέρων απαντήσεις, αλλά είχε, και εν δυνάμει πρέπει να αποκτήσει, τη δύναμη, την ασφάλεια και την ωριμότητα να παράγει απαντήσεις, να παράγει εξελίξεις.

Μια δεύτερη σκέψη που γεννιέται ακριβώς λόγω της αναλογίας των ιστορικών στιγμών είναι «εάν όχι εμείς, τότε ποιοι;».

Στο «εμείς» θα έπρεπε να απαντήσουν, κατά την άποψή μου, όλοι. Η κομμουνιστική, η ριζοσπαστική, η εξωκοινοβουλευτική, η σοσιαλιστική αριστερά, οι δυνάμεις της οικολογίας.

Προερχόμενη από το χώρο της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, από το ΠΑΣΟΚ, θα ήθελα να αναρωτηθώ μαζί με τους συντρόφους μου: Εάν όχι εμείς, τότε ποιοι;

Οι ιστορικοί συνεχιστές της Εθνικής Αντίστασης, του 114, του Πολυτεχνείου, της μεγάλης ανατροπής που συντελέστηκε πριν από ακριβώς 30 χρόνια, είμαστε κι εμείς.

Και όταν λέω συνεχιστές, δεν εννοώ μόνον το μεγαλειώδες χρέος απέναντι στην Ιστορία, εννοώ κυρίως το επιβεβλημένο χρέος απέναντι στο παρόν.

Σήμερα, είναι η μεγάλη στιγμή που περιμένει και θα έπρεπε να προετοιμάζει ένας σοσιαλιστής. Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι κρίση του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και δεν αποτελεί απλώς μια προσωρινή εκτροπή, μια δυσμενή συγκυρία, αλλά είναι η γενικευμένη χρεοκοπία του νεοφιλελευθερισμού και των νεοφιλελεύθερων.

Εμείς, ως σοσιαλιστές, έχουμε μια άλλη φιλοσοφία. Θεωρούμε ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα αλλά και ώριμη κοινωνική δυνατότητα, ένας ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός.

Η απάντηση, λοιπόν, στα δύο παραπάνω ερωτήματα είναι: Τώρα! Εμείς!

Αυτό το «εμείς» όμως πάντα πληγώνει. Εμείς, εσείς, αυτοί. Οι άλλοι.

Παθογένεια της αριστεράς. Παθογένεια όμως και των σοσιαλιστικών δυνάμεων. Είναι απορίας άξιο για τους συντρόφους από το χώρο του ΠΑΣΟΚ σήμερα να εγκλωβίζονται και να μην κάνουν το απαραίτητο παραπέρα βήμα, όταν δυστυχώς παλιότερα είδαμε στα ψηφοδέλτιά μας τον Μάνο και τον Ανδριανόπουλο, όταν δυστυχώς είδαμε τη Δαμανάκη και τον Ανδρουλάκη, εις το όνομα μιας εκατέρωθεν διεύρυνσης.

Μια ερμηνεία είναι η κουλτούρα του ηγεμονισμού. Η αλήθεια είναι ότι σε ένα μεγάλο κόμμα υιοθετείς συνήθως στάσεις αφομοίωσης αυτών που έρχονται σε σένα, παρά φυγόκεντρες.

Μια επίσης σοβαρή πολιτική ερμηνεία είναι η στάση της αριστεράς το 1989. Είναι αλήθεια ότι η αριστερά τότε, γινόμενη το λοιμοκαθαρτήριο του συστήματος, παρέα με τους σκοτεινότερους πυλώνες του, τον Μητσοτάκη, διέρρηξε σοβαρά τη σχέση της με την ιστορία της, με τον εαυτό της, με κάθε δημοκράτη που έχει ακατάλυτες διαχωριστικές γραμμές.

Σήμερα όμως μιλάμε για πόλεμο.

Ηγεμονισμοί, ελιτισμοί, εμμονές με τα σύμβολα και ιδεοληψίες δεν χωρούν.

Σήμερα μιλάμε για ανθρώπινη καταστροφή.

Τα λάθη της Ιστορίας δεν ξεπερνιούνται, βρίσκονται πάντα χαραγμένα στην ιστορική συνείδηση του καθενός και στη συλλογική πολιτική μας συνείδηση, ώστε να αποτρέπουν νέα λάθη, αλλά και να προτρέπουν σε νέους αγώνες.

Να φωτίζουν τους νέους αγώνες ΜΑΣ. Σαν εκείνο το δικό ΜΑΣ τραγούδι: ΕΑΜ, τρία γράμματα μόνο φωτίζουν...

http://www.enet.gr(via Σεισάχθεια)