Μα γιατί χαλάει το φανταστικό σενάριο σύμφωνα με το οποίο δεν υπάρχουν εθνικές ανισοτιμίες, ιμπεριαλισμοί, δυνατές και αδύνατες χώρες, κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι

Του Πάσχου Λαζαρίδη.
Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα η για μια ακόμη φορά επανάληψη του διδάγματος από την πρόσφατη κυπριακή ιστορία. Είναι τέτοια η δύναμή του που έκανε μέχρι και τον Π.Σκουρλέτη να παραδεχτεί –περιφραστικά έστω- ότι «στον ΣΥΡΙΖΑ δεν λέμε πάση θυσία στο ευρώ». Είναι βέβαια ως πολιτική πιο πίσω από το «καμιά θυσία για το ευρώ», που με τη σειρά του είναι πιο πίσω από την πραγματικότητα, καθότι ότι έχουν ήδη προηγηθεί όχι απλά θυσίες, αλλά εκατόμβες. Στην πραγματικότητα πολύ λίγα υπάρχουν ακόμη «αθυσίαστα», για να επιμένουμε ότι δεν θα γίνουν άλλες «θυσίες για το ευρώ».

Παρόλα αυτά έχει πάντα σημασία η επιχειρηματολογία του αριστερού ευρωπαϊσμού. Ανακαλύπτεις πάντα καινούρια πράγματα, ειδικά μετά από ηχηρές διαψεύσεις και παταγώδεις αποτυχίες. Το σημερινό κείμενο του Χ.Λάσκου στην Αυγή είναι μια τέτοια περίπτωση.
Ξεκινώντας από τα θετικά, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ο Χ.Λάσκος κάνει ένα σπουδαίο βήμα όταν, σήμερα, αναφερόμενος στην έξοδο από την ευρωζώνη ως τυχόν συνέπεια μιας αριστερής πολιτικής, παραδέχεται ότι:

θα πρέπει ένα πολιτικό υποκείμενο που επαγγέλλεται την ανατροπή να είναι σοβαρά προετοιμασμένο για πολλές πιθανές εκβάσεις.

Δεν θυμίζει σε τίποτα τον είρωνα Χ.Λάσκο που τέσσερις μήνες πριν αναφερόμενος στην ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ, έγραφε:

Η επαναφορά αυτής της συζήτησης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει, μεταξύ άλλων, και της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Δεκεμβρίου, ελέγχεται ως προς τον ορθολογισμό της …Ισχυρίζομαι, δηλαδή, πως η πρόταση του «σχεδίου μπι», όταν τίθεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο εξόφθαλμα ανορθολογική, που δεν μπορεί κανονικά παρά να μας αφήνει άφωνους.

Αυτό που λοιπόν που ως συζήτηση τέσσερις μήνες πριν άφηνε άφωνο τον Χ.Λάσκο με τον ανορθολογισμό, τη γραφικότητα, ίσως και την απιθανότητά του, σήμερα οφείλει να είναι αντικείμενο σοβαρής προετοιμασίας.
Να υποθέσουμε λοιπόν ότι όταν τεθεί ξανά το ενδεχόμενο της εξόδου από το ευρώ, ο Χ.Λ. θα είναι από αυτούς που θα υποστηρίξουν τη σοβαρή προετοιμασία του λαού και της Αριστεράς για αυτή την εξέλιξη, και δεν θα την αποκηρύξουν πάλι ως ανορθολογισμό που …αφήνει άφωνους τους παριστάμενους.
Επειδή όμως με υποθέσεις δεν γίνεται δουλειά, ας πάμε στην ουσία.
Η οπτική με την οποία ο Χ.Λάσκος επιτίθεται στην έξοδο από το ευρώ, είναι ακριβώς η ίδια οπτική με την οποία το οικονομικό επιτελείο και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαίωνε ότι «το ευρώ είναι εθνικό νόμισμα», ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ εγγυάται την παραμονή» και ότι «δεν υπάρχει περίπτωση αποπομπής μιας χώρας από το ευρώ».
Η οπτική αυτή, μετά την Κύπρο, χρεοκόπησε.
Μόνο που εξακολουθεί να υφίσταται μια ανακολουθία. Πώς ακριβώς η χθεσινή βεβαιότητα ότι καμιά χώρα δεν πρόκειται να εκδιωχθεί, διατυπωμένη πολλάκις και αφρόνως, μετατράπηκε στη σημερινή αναγνώριση ότι η έξοδος είναι μια πιθανότητα;
Και μόνο για αυτό δεν χρειάζεται μια ερμηνεία; Μια αυτοκριτική; Μια δικαιολογία έστω;
Πέραν αυτού, το πρόβλημα παραμένει. Με αντικαπιταλιστική φρασεολογία εξακολουθεί να ντύνεται η στρατηγική επιλογή της παραμονής στο ευρώ, στο όνομα ενός φαντασιακού ευρωπαϊσμού.
Γράφει συγκεκριμένα ο Χ.Λάσκος:

Τι ήταν αυτό που δεν επέτρεψε την αναβάθμιση του αρχικού κυπριακού «όχι» σε μια νικηφόρα εναλλακτική; Προφανώς καθοριστικό είναι το γεγονός πως στην ηγεσία βρίσκεται η αδελφή δεξιά του Σαμαρά και της Μέρκελ, που έχει πολύ διαφορετικούς στόχους από τη ριζοσπαστική αριστερά. Και ακόμη περισσότερο καθοριστικό είναι το γεγονός πως ο πολιτικός συσχετισμός σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι εξαιρετικά δυσμενής. Αν θέλαμε να το αποτυπώσουμε με μια φράση θα λέγαμε πως, με όλες τις εσωτερικές του αντιφάσεις, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο εμφανίζει ένα σκληρά αρραγές μέτωπο απέναντι στις εργατικές τάξεις της ηπείρου. 

Και καταλήγει:

Υπάρχει δυνατότητα απάντησης χωρίς την παρουσία ενός ακόμη ισχυρότερου ευρωπαϊκού εργατικού μετώπου, το οποίο να επιτρέπει τον μαχητικό συντονισμό και την έμπρακτη αλληλεγγύη, που απαιτείται για τη νικηφόρα έκβαση της άγριας ταξικής πάλης που εξελίσσεται στο πλαίσιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης τα πέντε τελευταία χρόνια και για καιρό ακόμη; Νομίζω πως η απάντηση είναι ρητά και κατηγορηματικά όχι. Αν είναι έτσι δεν βλέπω σε τι μας βοηθάει μια πολιτική που αξονίζεται γύρω από το σύνθημα της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα.

Στην περίπτωσή μας ο Χ.Λάσκος δίνει μια πολύ σωστή απάντηση. Μόνο που πρόκειται για σωστή απάντηση σε λάθος ερώτηση. Γιατί αν η ερώτηση είναι πώς θα εμποδιστεί το αρραγές κεφάλαιο να επιτίθεται στις εργατικές τάξεις, η απάντηση προφανώς είναι ο μαχητικός συντονισμός και η αλληλεγγύη του εργατικού μετώπου.
Μόνο που η πραγματική ερώτηση δεν είναι αυτή.
Για να βοηθηθούμε ας κάνουμε μια άλλη ερώτηση:
Για ποιο λόγο το «αρραγές ευρωπαϊκό κεφάλαιο» ξετίναξε, διέλυσε, υποβάθμισε μέχρις εξόντωσης ένα τμήμα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, το κυπριακό που ήταν άρρηκτα δεμένο, στην ολότητά του σχεδόν ταυτισμένο με τις κυπριακές τράπεζες;
Για ποιο λόγο δηλαδή ο πρώτος στόχος στην Κύπρο δεν ήταν τα μέτρα λιτότητας, οι μειώσεις μισθών, το χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων (που ασφαλώς και θα έρθουν στην πορεία), αλλά η διάλυση του τραπεζικού της συστήματος;
Για ποιο λόγο δεν μπήκαν καταρχήν στο στόχαστρο οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης, αλλά οι όροι ύπαρξης και αναπαραγωγής της αστικής τάξης;
Στην Αριστερά συνηθίζουμε να λέμε ότι δίνουν στις τράπεζες λεφτά. Ορθόν αλλά όχι γενικόν. Στην Κύπρο όχι απλά δεν έδωσαν λεφτά, αλλά τις πυροβόλησαν στον κρόταφο. Τέλειωσαν μέσα σε ένα σαββατοκύριακο τον χρηματοπιστωτικό της τομέα.
Γιατί;
Γιατί αυτό το τόσο βασικό, αρχικό, πρωτογενές ερώτημα ξεφεύγει από οικονομολόγους και πολιτικά στελέχη της Αριστεράς;
Μα γιατί χαλάει το φανταστικό σενάριο σύμφωνα με το οποίο δεν υπάρχουν εθνικές ανισοτιμίες, ιμπεριαλισμοί, δυνατές και αδύνατες χώρες, κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι. Όλες οι αστικές τάξεις είναι ένα.
Μάλιστα. Γιατί τότε η αστική τάξη της Γερμανίας ξεφτίλισε την αστική τάξη της Κύπρου;
Απορία ψάλτου βηξ.
Αυτό το ερώτημα δεν είναι τόσο δύσκολο. Αλλά τυχόν απάντησή του θα ξηλώσει αναγκαστικά το πολυετές πουλόβερ της ευρωπαϊκής φαντασίωσης. Γιατί αναγκαστικά θα παραδεχτούμε ότι στην ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν υπάρχει αρραγές μέτωπο κεφαλαίου παρά μόνο σε ότι αφορά την εκμετάλλευση της εργασίας. Κατά τα άλλα βρίθουν οι ανταγωνισμοί, οι αποκλίνουσες στρατηγικές, οι αντιθέσεις. Και όχι μόνο.
Βοά πλέον η πραγματικότητα ότι πρόκειται για ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση με τη γερμανική άρχουσα τάξη στο ρόλο του απόλυτου ηγέτη που με βασικό όργανο – υπερόπλο το ευρώ, μπόρεσε στη συγκυρία της καπιταλιστικής και της μορφής που αυτή πήρε στην Ευρώπη (κρίση δημόσιου χρέους, χρηματοπιστωτική κρίση) να δημιουργήσει μια ζώνη γερμανικής επικυριαρχίας σε όλη την Ευρώπη.
Αν τα πράγματα είναι έτσι, (που είναι), τότε όχι μόνο προκύπτει, αλλά επιβάλλεται, η Αριστερά να θέσει στην προμετωπίδα της όχι μόνο την έξοδο από το ευρώ, αλλά την έξοδο από την ΕΕ, και τη διάλυσή της.
Γιατί αν τα πράγματα δεν είναι έτσι, αλλά έχουν όπως περιγράφει η αντικαπιταλιστικού ύφους αφήγηση του Χ.Λάσκου, τότε πράγματι είναι ακατανόητο η Αριστερά να ασχολείται με ένα νόμισμα. Όμως ο αντικαπιταλισμός δεν είναι ύφος. Ούτε είναι φρασεολογία. Είναι στρατηγική. Η οποία ποσώς υπηρετείται με την ταχυδακτυλουργική αφαίρεση του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Το ανάποδο. Στο όνομα του αντικαπιταλισμού, του συντονισμού των εργατικών αγώνων, ενάντια στο ευρωπαϊκό αρραγές μέτωπο του κεφαλαίου, αναβάλλεται διαρκώς η αναμέτρηση με το τερατούργημα της ΕΕ και του νομίσματός της, μέχρι να προκύψουν καλύτεροι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί. Με τα γνωστά μέχρι σήμερα αποτελέσματα.
Το ότι η κυπριακή τραγωδία περιγελά τις βεβαιότητες, τις αναλύσεις, τις διαβεβαιώσεις και τα σχήματα του αριστερού ευρωπαϊσμού, θα όφειλε αν μη τι άλλο να προβληματίσει. Και μετά από τέτοια ηχηρή πολιτική σφαλιάρα, δεν μπορεί, σαν να μην τρέχει τίποτα να ξεκινήσει η γνωστή κριτική σε μια ανύπαρκτη «εθνική αναδίπλωση» που καταλήγει στην αποδοχή του υπαρκτού ευρωπαϊκού μεσαίωνα. Παραφράζοντας ελάχιστα τα λόγια του Χ.Λάσκου: η κριτική στην έξοδο από το ευρώ είναι τόσο εξόφθαλμα ανορθολογική, που μας αφήνει σίγουρα άφωνους… πηγη:http://antapocrisis.gr